Mediarealiteit
Toen ik klein was, had ik wel eens het gevoel dat mijn ouders mij in een doos bij een postorderbedrijf hadden besteld en ik in feite niet hun ‘echte’ kind was. Ik zou door hen voor de gek worden gehouden…
Hetzelfde nare gevoel had ik laatst toen ik de film ‘The Trumanshow’ zag. De film draait om het leven van Truman. Dit is geheel in scène gezet, van zijn geboorte af aan, en wordt 24 uur per dag door camera’s gevolgd (de natte droom van John de Mol zullen we maar zeggen).
Vooral het onechte leven, de letterlijke muren om de hoofdpersoon, zette me aan het denken. In feite leeft Truman hetzelfde als wij – het grote verschil is echter dat wij de muren zelf hebben gebouwd. De muren van onze realiteit.
Door onszelf vast te kluisteren aan televisie, radio en internet bestaat ons bewustzijn en onze realiteit voor 60 procent uit wat we hebben gezien, gehoord en gelezen in de media. Dit zou niet erg zijn, als we niet overspoeld werden met mediahypes over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ik kan geen krant meer openslaan of de koppen over het koningshuis schreeuwen me tegemoet. De gijzelingen in Rusland; het journaal berichtte er dagenlang over. Het komt plotseling, wordt flink opgeblazen en na een tijdje weer vergeten.
Wat zijn dat soort zaken toch nietig vergeleken met echte wereldproblemen. In 2003 zijn er 3 miljoen mensen aan AIDS gestorven en het aantal besmettingen met HIV neemt in een schikbarend tempo toe: iedere dag (!) worden er 14000 mensen besmet met HIV. In veel landen komt kinderarbeid nog steeds voor en zijn kindsoldaten heel gewoon. En het is toch te gek voor woorden dat er nog steeds mensen dood gaan, doordat ze te weinig eten hebben terwijl wij hier eten gewoon weggooien?
Mediamakers moeten maar scoren en afnemers binden. Maar streven ze hier niet hun doel voorbij: het publiek informeren over wat er in de wereld aan de hand is?
Laten we een voorbeeld nemen aan Truman en de stap durven nemen om buiten onze vertrouwde mediamuren te treden. Het maakt je wereld zo veel echter.
Gepubliceerd op 21 september 2004