Mean Girls
Door Esther
Mean Girls is meer dan een geslaagde tienerkomedie. Cady Heron komt, na vijftien jaar in de jungle van Afrika doorgebracht te hebben, terecht op een Amerikaanse Highschool. Dit blijkt een compleet andere wildernis. De leerlingen op North Shore High zijn opgedeeld in groepjes. Cady wordt toegelaten tot de ‘Plastics’, een club van mean girls die roddelen tot een kunst hebben verheven. ‘Queen bee’ Regina, en daarmee ook de gemeenste van het stel, kan het niet hebben als Cady verliefd wordt op haar ex-vriendje. Dan beginnen de problemen pas goed: de oorlog tussen Cady en Regina barst ongeremd los, met als klap op de vuurpijl een gigantisch 'girlfight'.
Ongelooflijk origineel is het idee achter de film niet. Ten eerste zijn er al talloze tienerfilms (type Clueless) verschenen met barbie-achtige meisjes in de hoofdrol, ten tweede is de film gebaseerd op een non-fictie boek: ‘Queen bees and wannabes’ van Rosalind Wiseman. Met dit boek in de hand, heeft Tina Fey het script geschreven. Het resultaat: een parodie op het middelbare schoolleven met een serieus randje. De succesformule van de film is de droge humor, à la: “Er is dertig procent kans dat het op dit moment regent!”
De personages in de film zijn vrijwel allemaal stereotypes: van een wel heel nichterige homo (“Too gay to function”) tot een moeder die haar jeugd nooit is ontgroeid. Het is knap hoe goed deze rollen worden ingevuld door de acteurs. Lindsay Lohan (Freaky Friday) doet het goed als Cady, maar het zijn vooral de glansrijke bijrollen die de film tot een toppertje maken.
Mean Girls is een volbloed Amerikaanse film. In dit geval niet briljant, geniaal of meesterlijk, maar gewoon vermakelijk. En dat mag ook wel een keer.
Gepubliceerd op 12 juli 2004