Max
Door Simon Steenhuis
Munchen, 1918: de Eerste Wereldoorlog is net afgelopen. De Duitsers wordt het onmogelijke Verdrag van Versailles opgelegd. Wat nu?
Max Rothman (John Cusack) komt gehavend terug van de loopgraven. Van zijn ambities als kunstenaar komt weinig terecht nu hij zijn rechterarm heeft verloren. Hij opent wat al gauw een befaamde kunstgalerie wordt.
Daar loopt hij aan tegen een beginnend kunstenaar. Een verloren man en tevens oorlogsveteraan, met weinig talent, geen thuis, geen vrienden en geen familie. Een zielige, treurige en lelijke man. Adolf (Noah Tyler) heet 'ie. Ja, die ja. Max neemt hem onder zijn vleugels, probeert zijn artistieke ambities te stimuleren en hem ervan te weerhouden de politiek in te gaan.
Dat is in het kort het verhaal dat de Nederlander Menno Meyjes brengt. Het is de eerste keer dat Meyjes de regie in eigen hand neemt, voorheen hield hij het bij het schrijven van scripts van onder andere The Color Purple en Indiana Jones and the Last Crusade.
En zo komt het erop neer dat een Nederlandse regisseur, een film in Duitsland over Duitsers maakt, waar iedereen Engels in spreekt. Maar dat terzijde.
Zoals de titel al doet vermoeden ligt de nadruk in het verhaal op het fictieve personage Max. Max weerspiegelt de Duitse samenleving op dat moment: veelbelovend, maar gehavend door de oorlog. Zijn leven is bij vlagen interessant, zo heeft hij een prachtige vrouw en zo mogelijk een nog mooiere minnares, maar dat wil ik allemaal helemaal niet weten. Ik ben benieuwd naar het intrigerende personage van Adolf Hitler. Zijn motieven, zijn angsten, zijn dromen, zíjn leven. Zodra de film daar meer van laat zien, neemt de spanning toe. Hij intrigeert. De afgrijselijk schreeuwerige speeches die hij houdt, met de toekomst in mijn achterhoofd ziet het er afschrikwekkend uit. Noah Tyler doet dat goed.
De film is goed, historisch verantwoord bovendien. De feitjes kloppen. Ik vraag me echter ernstig af of de film veel scholieren zal weten te boeien. Gepubliceerd op 9 mei 2003