Love Actually
Door Simon Steenhuis
Love Actually wordt dè vervroegde kerstfilm van 2003. De makers van Four weddings and a funeral, Notting Hill en Bridget Jones' Diary hebben een poging gedaan de ultieme romantische komedie te maken. Samen met een sterrencast waar je u tegen zegt, zijn ze daarin geslaagd. Maar hoe?
De boodschap van de film is duidelijk, simpel. All you need is love, actually. De opening van de film betreft een kort maar oh-zo krachtig betoog dat direct de toon zet. Waar iedereen altijd zeurt over het feit dat de wereld enkel lijkt te draaien om macht en haat, wil regisseur Richard Curtis (in de vorm van een voice-over van Hugh Grant) ons bijbrengen dat het juist de liefde is die de mens voortstuwt. Al de berichten die de slachtoffers van 9/11 vlak voor hun dood aan hun gezin achterlieten, waren geen berichten van haat, maar van liefde. Het betoog wordt bijgestaan door niet geregisseerde beelden op een luchthaven van mensen die elkaar in de armen vallen. Hierna begint de film en binnen vijf minuten zien we een prachtige bruiloft èn een tranentrekkende begrafenis. Dat belooft wat.
Wat Love Actually anders dan andere romantische komedies maakt, is dat de film niet om 1 liefdeskoppel draait, maar wel acht verhalen vertelt die allemaal op een of andere manier met elkaar verbonden zijn. De prime-minister (Hugh Grant) die verliefd wordt op zijn secretaresse, de stiefvader (Liam Neeson) die na de dood van zijn vrouw opgescheept ziet met haar zoon, de moeder (Emma Thompson) die het vermoeden krijgt dat haar man vreemd gaat, de scholier die verliefd is op het mooiste meisje van de school, en ga zo nog maar even door.
Dat resulteerde erin dat ik in het begin van de film personages door elkaar haalde, en er in het slotakkoord plotlijntjes afgesloten werden die ik alweer vergeten was. Maar goed, romantische komedies zijn er om te plezieren.
135 minuten film / 8 verhalen = 17 minuten per verhaal, en toch is het niet een en al oppervlakkigheid. Bovenal komt dat natuurlijk door de fantastische cast. Daarnaast, ieder verhaal(tje) had een film op zich kunnen worden en alle vormen van en problemen bij de liefde worden behandeld. Een prille relatie, een onmogelijke liefde, een buitenechtelijke relatie, kalverliefde -de hele rotemetoot.
Een enkele keer ligt de 'romantiek' er net iets te dik bovenop, soms zijn de situaties iets te gemaakt, maar dat zijn uitzonderingen. De Britse -botte- humor biedt een hoop compensatie. Neemt niet weg dat er mensen zullen zijn die de film als een misselijkmakende rollercoasterrit zullen ervaren, waarbij van hoogtepunt naar hoogtepunt wordt gegaan, waardoor je eindigt met een film vol hoogdravende oppervlakkigheid eindigend in wat niets anders dan een anti-climax genoemd kan worden. Maar ja, dat soort zeikerds hou je. Gepubliceerd op 17 november 2003