Lezen is leuk!
Door Albert
De ontlezing is een groot probleem, volgens veel mensen die er verstand van hebben. Ze zeggen dat de jeugd van tegenwoordig nooit meer een boek leest. Maar is dit waar? Scholieren.com bezocht de uitreiking van de Inkt@@p in Antwerpen, een literair evenement voor scholieren uit Nederland en België.
De jongeren die aanwezig zijn op de Inkt@@p-dag, zijn allemaal erg verschillend (de helft spreekt bijvoorbeeld met een Vlaams accent), maar ze hebben één ding gemeen. Ze hebben allemaal de drie boeken gelezen die in 2004 de grote literaire prijzen hebben gewonnen: De Asielzoeker van Arnon Grunberg, 'El Negro en ik' van Frank Westerman en Specht en zoon van Willem Jan Otten.
Na maanden van lezen en discussiëren met klasgenoten over de boeken, zijn deze scholieren naar Antwerpen afgereisd, om nog meer over de boeken te discussiëren, dit keer met andere scholieren én twee van de drie genomineerde schrijvers: Frank Westerman en Willem Jan Otten. Aan het eind van de dag zal duidelijk worden gemaakt wie de felbegeerde Inkt@@p mee naar huis mag nemen.
"De Asielzoeker’ van Arnon Grunberg is ontzettend goed geschreven", vindt Alex (15) uit Vaalsebroek. 'Dat is één van de belangrijkste redenen dat ik dat boek op nummer één heb gezet. Ik werd gegrepen door de filosofische gedachten van de hoofdpersoon. En ik vond de andere boeken gewoon stom'.
'De Asielzoeker' gaat over Beck, die de wereld wil bevrijden van het juk van het geluk. Er is namelijk geen echt geluk, het is allemaal een leugen. Maar als zijn vrouw ziek wordt en trouwt met een asielzoeker, is het toch moeilijk om geen emoties te voelen.
Volgens sommige mensen is dit een ontzettend saai boek, volgens anderen is dit het beste boek wat ze ooit gelezen hebben. Het is maar net hoe je het bekijkt.
'El Negro en ik' van Frank Westerman is een journalistiek verslag over racisme, ontwikkelingshulp en de verschillen tussen culturen. Al deze thema’s komen bij elkaar in het hoofdonderwerp van het boek: de opgezette bosjesman 'El Negro' in een Spaans museum. Is het niet onmenselijk om een opgezette mens in een museum neer te zetten?
"Ik vond 'El Negro en ik' het beste boek, omdat de tegenstelling tussen El Negro en de hoofdpersoon zo groot was", zegt Liesbeth (15) uit Driehuis. El Negro, de zwarte tussen de blanken en de ontwikkelingswerker, de blanke tussen de zwarten zijn inderdaad erg verschillend maar ook weer hetzelfde: ze zijn allebei verstrikt geraakt in een cultuur waar ze niet horen.
Of het leuk is om te lezen? Alleen als de onderwerpen je interesseren, vinden de meeste scholieren.
Ans (17) uit het Belgische Bornhem laat er geen gras over groeien: "Het verhaal van 'Specht en zoon' sprak mij het meest aan. 'El Negro' was saai en 'De Asielzoeker' te dik. Daarom heb ik 'Specht en zoon' op nummer één staan."
Het bijzondere van 'Specht en zoon' is dat het verhaal uit het perspectief van een schilderij is geschreven.
Het verhaal wordt daardoor heel eenvoudig verteld. Sommige scholieren vinden dat geweldig, maar anderen houden wel van een beetje ingewikkeld taalgebruik.
De finale
Na het discussiëren over de verschillende boeken is het tijd voor Het Moment Waar Iedereen Op Gewacht Heeft: de finale! Als elke school één voor één zijn punten toekent aan de verschillende boeken, wordt al snel duidelijk dat 'El Negro en ik' niet zal winnen.
Het wordt dus een strijd tussen 'De Asielzoeker' en 'Specht en zoon'. Als de helft van de punten toegekend is, wordt er even tijd gemaakt voor een verrassingsconcert van Sioen, een in België beroemde popmuzikant. Dat hadden we net even nodig, na al dat geneuzel over die boeken. Maar na vier nummers vertrekt hij al en gaat de puntentelling weer verder. Na een kwartier wordt de winnaar van de Inkt@@p 2006 bekend gemaakt: 'Specht en zoon' van Willem Jan Otten!
Gepubliceerd op 23 maart 2006
De jongeren die aanwezig zijn op de Inkt@@p-dag, zijn allemaal erg verschillend (de helft spreekt bijvoorbeeld met een Vlaams accent), maar ze hebben één ding gemeen. Ze hebben allemaal de drie boeken gelezen die in 2004 de grote literaire prijzen hebben gewonnen: De Asielzoeker van Arnon Grunberg, 'El Negro en ik' van Frank Westerman en Specht en zoon van Willem Jan Otten.
Na maanden van lezen en discussiëren met klasgenoten over de boeken, zijn deze scholieren naar Antwerpen afgereisd, om nog meer over de boeken te discussiëren, dit keer met andere scholieren én twee van de drie genomineerde schrijvers: Frank Westerman en Willem Jan Otten. Aan het eind van de dag zal duidelijk worden gemaakt wie de felbegeerde Inkt@@p mee naar huis mag nemen.
"De Asielzoeker’ van Arnon Grunberg is ontzettend goed geschreven", vindt Alex (15) uit Vaalsebroek. 'Dat is één van de belangrijkste redenen dat ik dat boek op nummer één heb gezet. Ik werd gegrepen door de filosofische gedachten van de hoofdpersoon. En ik vond de andere boeken gewoon stom'.
'De Asielzoeker' gaat over Beck, die de wereld wil bevrijden van het juk van het geluk. Er is namelijk geen echt geluk, het is allemaal een leugen. Maar als zijn vrouw ziek wordt en trouwt met een asielzoeker, is het toch moeilijk om geen emoties te voelen.
Volgens sommige mensen is dit een ontzettend saai boek, volgens anderen is dit het beste boek wat ze ooit gelezen hebben. Het is maar net hoe je het bekijkt.
'El Negro en ik' van Frank Westerman is een journalistiek verslag over racisme, ontwikkelingshulp en de verschillen tussen culturen. Al deze thema’s komen bij elkaar in het hoofdonderwerp van het boek: de opgezette bosjesman 'El Negro' in een Spaans museum. Is het niet onmenselijk om een opgezette mens in een museum neer te zetten?
"Ik vond 'El Negro en ik' het beste boek, omdat de tegenstelling tussen El Negro en de hoofdpersoon zo groot was", zegt Liesbeth (15) uit Driehuis. El Negro, de zwarte tussen de blanken en de ontwikkelingswerker, de blanke tussen de zwarten zijn inderdaad erg verschillend maar ook weer hetzelfde: ze zijn allebei verstrikt geraakt in een cultuur waar ze niet horen.
Of het leuk is om te lezen? Alleen als de onderwerpen je interesseren, vinden de meeste scholieren.
Ans (17) uit het Belgische Bornhem laat er geen gras over groeien: "Het verhaal van 'Specht en zoon' sprak mij het meest aan. 'El Negro' was saai en 'De Asielzoeker' te dik. Daarom heb ik 'Specht en zoon' op nummer één staan."
Het bijzondere van 'Specht en zoon' is dat het verhaal uit het perspectief van een schilderij is geschreven.
Het verhaal wordt daardoor heel eenvoudig verteld. Sommige scholieren vinden dat geweldig, maar anderen houden wel van een beetje ingewikkeld taalgebruik.
De finale
Na het discussiëren over de verschillende boeken is het tijd voor Het Moment Waar Iedereen Op Gewacht Heeft: de finale! Als elke school één voor één zijn punten toekent aan de verschillende boeken, wordt al snel duidelijk dat 'El Negro en ik' niet zal winnen.
Het wordt dus een strijd tussen 'De Asielzoeker' en 'Specht en zoon'. Als de helft van de punten toegekend is, wordt er even tijd gemaakt voor een verrassingsconcert van Sioen, een in België beroemde popmuzikant. Dat hadden we net even nodig, na al dat geneuzel over die boeken. Maar na vier nummers vertrekt hij al en gaat de puntentelling weer verder. Na een kwartier wordt de winnaar van de Inkt@@p 2006 bekend gemaakt: 'Specht en zoon' van Willem Jan Otten!
Gepubliceerd op 23 maart 2006