Le Fils
Door Eveleen
Le Fils; de zoon, nieuw Belgisch dogmawerk van de gebroeders Dardenne. Ook deze keer zijn de povere interieurs, personages op de afgrond van de samenleving en de mistroostige décors niet van de lucht. Eerder heeft het al goed spul als La Promesse en Rosetta opgeleverd. En nu is er Le Fils.
Olivier (Olivier Gourmet, ondertussen zowat in vaste dienst bij de Dardenne's), een man die in een opvangcentrum aan lager wal geraakte jongens het timmermansvak bijbrengt, krijgt op een dag een leerling in zijn klas die hem zó intrigeert dat hij hem overal volgt - tot in zijn kamer toe.
Was het in de vorige films vooral de innerlijke strijd die in de karaktervolle personages aan het woeden geslagen was waardoor ik ze echt zeer de moeite waard vond, nu wilden de regisseurs meer concentreren op de spanning tussen Olivier en de jongen Francis (Morgan Marinne). Het probleem is, dat het ze niet lukt die spanning vast te houden en ze te lang aan het dralen zijn voor er eindelijk eens wat gebeurt. Daarbij komt nog dat het einde weer op z'n Dardennes is, zodat je nog knarsetandend achtergelaten wordt ook.
En hun zogenaamd nieuwe cameratrucje werkt jammer genoeg niet. Die camera kijkt namelijk -o vernieuwing, o Kunst!- over de schouder van de hoofdpersoon mee. Er zijn al mensen wegens misselijk de zaal voor uitgerend.
Geef Marinne die gouden César, want die verdient hij wel (hij heeft per slot zowat de hele film lang met een Kruidvat-tas rondgelopen- respect!).
Maar nee, laat de Dardenne brothers nou gewoon weer iets snellere en iets boeiendere films maken met de formule van "Rosetta" en "La Promesse", daar zijn ze tenminste goed in. En de volgende keer die camera nou maar gewoon weer op de grond zetten ofzo. Gepubliceerd op 7 maart 2003