Kluiskop
Ik sta te kijken naar een wriemelende kont. Er steekt nog net geen varkensstaartje uit. Ik sta erachter, kijk ernaar, richt het fototoestel en vraag me af hoe het in godsnaam zover gekomen is.
In feite ken ik deze kont nog niet zo lang, misschien een week of anderhalf. Toen richtte ik me niet zozeer op het achterste, maar op de bovenkant, het vrolijke hoofdje van een eersteklasser. Evelien kwam opdraven bij de eerste schoolkrantvergadering van het jaar: vrolijk blozend gezichtje, waaihaartjes. Wij redactieleden waren natuurlijk blij: Erik uit de tweede klas zei prompt “Hoi wup”, en ze was één van ons.
Vervolgens barstte de discussie los. Wie of wat moest de kaft van het herfstnummer sieren? Eerst rolden we lachend over de vloer, vervolgens vechtend over tafel. Toen iedereen weer zat en de kleerscheuren mee bleken te vallen, besloten we tot een fotoshoot, van een stel brugklassers in kluisjes.
Aan de wuppen kon Erik wel komen, verzekerde hij ons, de camera deed Maartje. De kluisjes bleken de moeilijkste opgave. We hadden onszelf voor het hachelijke karwei gesteld om een stel zure, zeikerige, zuinige sportklassers met een overvol lesrooster om te praten – zij zijn de enigen met goede, grote kluizen. Het eerste slachtoffer was al niet erg gewillig. Ze draaide zich om, haar mond was een soort schuine veeg, die ook nog open bleek te kunnen en ons besproeide met broodkruimels en bezwaren. Teleurgesteld dropen we af. De andere sportertjes moesten weg, of deden hun best ons te negeren. Maar Erik hield moed... als we nou eens, in plaats van een hele wup, alleen het hoofd van de wup in een kluis planten! En dat fotograferen?
Heb jij weleens het gevoel dat je jezelf kwijt bent? Dat je onder je eigen oksel door bent geglipt en van een afstandje toe staat te kijken hoe je een foto neemt van een kont die uit een kluisje steekt, bijvoorbeeld? Geloof mij, er is niet veel voor nodig. Je moet zelf een camera hebben, en een gek zorgt voor een gestoord idee, een wup, een kluis en publiek. Als die arme Evelien daar staat, kop in kluis, geen enkel bezwaar tegen deze positie, dan besef je toch dat er iets heel raars gaande is. Ik beduid haar voorzichtig – ik moet bijna zelf het kluisje in om me verstaanbaar te maken - om er uit te komen
Soms moet je mensen tegen zichzelf beschermen.
Gepubliceerd op 12 oktober 2004