Kleine wereld
Ik was uitgenodigd voor een avond waarop allerlei mensen bij elkaar komen om te praten over zaken die ze interesseren. In dit geval: het leven. Het was te doen in een suffig zaaltje ergens in Sittard. Ik zou samen met een vriendin gaan, maar ze belde laf af. \'Ik ga toch zeker niet met een stel gekken over het leven praten!\'. Hoewel dat juist het doel was van onze avond, respecteerde ik haar besluit. Moedig besloot ik alleen te gaan.
Omdat ik het uitgerangeerde zaaltje niet wist te vinden, kwam ik te laat binnen Ze waren al begonnen. Gelukkig voelde een dame zich geroepen tegen mij te praten. Ze zag eruit alsof ze de oorlog nog bewust had meegemaakt. Na enkele minuten, waarin ik niets meer deed dan knikken - sommige mensen luisteren bij voorkeur het liefst naar zichzelf - zei ze: \'Vertel me van jouw nog kleine, overzichtelijke wereld die volop in bloei staat.\'
Tja, dacht ik, antwoorden! Anders had je net zo goed thuis kunnen blijven! Met een gezicht vol rimpels en ongeduld keek de vrouw me aan. Mijn gedachten gingen razendsnel. Waarom zou mijn wereld overzichtelijk zijn? Ik heb toch zeker druk van school, zeurende ouders en jengelende liefdesproblemen? Mijn wereld is helemáál niet overzichtelijk. Hij is ingewikkelder, rumoeriger, puurder en angstiger dan jouw saaie leven! Waar haal je in odsnaam het lef vandaan zo\'n domme vraag te stellen? Mijn leven is niet overzichtelijk en klein! Mijn leven is een drama en soms een feest, maar altijd groot. Maar dit zei ik allemaal niet. Ik had nog helemaal niets geantwoord. Ze keek me hoopvol aan, licht geamuseerd, omdat mijn antwoord zo lang op zich liet wachten. \'Mevrouw\', antwoordde ik, \'mijn leven is zo klein én overzichtelijk, dat ik liever naar uw verhalen luister\'.
Gepubliceerd op 11 december 2002