Kill Bill: Vol. 1
Door Simon Steenhuis
De openingsscene zet direct de toon. The Bride (Uma Thurman) belt aan bij Vernita Green (Vivica A. Fox) en de twee raken in een heftig gevecht, waar de hele inboedel het aan moet geloven. Tafels, kasten kapot, glas overal, de beide dames inmiddels flink gekneusd. Maar dan komt het dochtertje van Vernita thuis. De beide dames stoppen met vechten, houden hun wapens achter hun rug en sturen het vierjarige meisje naar boven. Eerst een kopje koffie dan maar?
Vernita: So I suppose it's a little late for an apology, huh?
The Bride: You suppose correctly.
Vernita: You have every right to want to get even.
The Bride: To get Even? Even-Steven? I would have to kill you, go upstairs, kill little Nikki, then wait for the good Doctor Bell to come home, and kill him. That'd be about square.
Het verhaal van Kill Bill is opzienbarend simpel. The Bride wordt -bijna- vermoord, ligt vier jaar in coma en wil daarna niets anders dan wraak. WRAAK. Op haar oud-collega's van de Deadly Viper Assassination Squad, een soort Charlie's Angels. Maar dan evil en met Bill, in plaats van Charlie.
Opzienbarend eigenlijk dat Quentin Tarantino vervolgens twee films nodig heeft om dit verhaal te vertellen. Maar dat heb je als je een ode aan de samuraifilm maakt en vechtscenes schiet waar geen einde aan lijkt te komen.
Dat is dan ook direct de kracht en de zwakte van de film, en hèt verschil met de eerdere Tarantino's. De vechtscenes zijn fantastisch, gruwelijk en bloederig. Zelden zoveel afgehakte lichaamsdelen gezien. Daar tegenover staat dat er veel minder dialoog zit in Kill Bill, dan in Reservoir Dogs, Pulp Fiction en Jackie Brown. Dat is even wennen. Overigens betekent het niet dat wat er aan dialoog overblijft slecht is, integendeel.
Het zegt genoeg dat ik na Kill Bill: Vol. 1 gerust nog twee uur had kunnen zitten voor het slotstuk. Helaas zullen we tot maart volgend jaar moeten wachten voordat het tweede deel in Nederland speelt. Met een definitief oordeel wacht ik dan ook liever tot dan.
Dit eerste deel is hoe dan ook een film die je moet zien. Niet om de diepere boodschap, maar om de fantastische uitwerking van de details. De rare typetjes die voorbij komen. De prachtige, gewelddadige animatiefilms tussendoor. Het compromisloze grove geweld. En wederom, die soundtrack.
'Bang Bang, my baby shot me down.'
Premiereverslag
Scholieren.com was ook bij de Nederlandse premiere. Klik hier voor het verslag. Gepubliceerd op 20 november 2003