Jabbahw0ck - Pauze-power
Door Rob
Een monotoon klinkende toon geeft gedurende een paar gekmakende seconden aan dat de pauze is begonnen. Met springende stappen duiken wij het schoolplein op, een grauw stuk grond met een indeling van bankjes wat zo grensverleggend is dat niemand ooit een poging zal wagen op de houten bielsen te gaan zitten. Chagrijnig kijkende scholieren kijken op, om vervolgens weer verder te gaan met gesprekken over Oninteressante Zaken Van Het Weekend. Een enkele scholier loopt de school in om in zijn prille stapjes op weg naar volwassenheid een Chupa-Chups-lolly te kopen, terwijl wij allang het terrein van het Helse Gebouw afgelopen zijn. Wij zijn namelijk van plan onze pauze op een andere manier te besteden, wij verrichten daden die maatschappelijk belangrijk zijn. Wij gaan naar Het Winkelcentrum.
Al van verre wordt het overdekte complex van winkels en supermarkten waargenomen, en we maken ons op voor een lekker half uurtje dynamische actie. Het prachtig gevormde logo prijkt boven de poort, er vindt een lichte temperatuurswisseling plaats als wij naar binnen rennen. Eenmaal binnen zien wij druk rondrennende mensen, een stroom van glazige blikken dat ruw onderbroken wordt door sigarettenrokende werklozen, zittend op een wit bankje.
Ver weggestopt in het winkelcentrum vind men een maatschappelijke instelling, genaamd “Beter Horen”. Een fabuleus ingerichte winkel, dat als doel heeft de kracht van het luisteren weer los te maken bij voornamelijk oudere mensen. Toch is deze fabuleuze instelling niet zo handig als men aanvankelijk zou denken. Er is namelijk nog een veel erger probleem; het toepassen van de non-verbale communicatie. Menig oud omaatje is met flinke stappen binnengestapt in het knusse kamertje, om vervolgens plaats te nemen op de prachtig afgewerkte Ikea-stoel. En dan komt het. Er is namelijk geen sprake van een “Hallo, mevrouw, wat kan ik voor u doen?”. Welnee, het oude kadaver zal dat negeren, simpelweg omdat zij het niet hoort. De daar aanwezige verkoopster zit met een fundamenteel dilemma; ze is niet bekend met gebarentaal, en het omaatje kan niet lezen omdat de bril niet mee is genomen, zo dement als ze is.
En daar komen wij binnen. Terwijl de allang niet meer goedgeluimde verkoopster badend in het zweet pogingen doet zich nog een beetje begrijpelijk te maken bij het hoopje Vergane Glorie, laten wij onze gloednieuwe Hema-fineliners te voorschijn komen. Met een grove beweging beginnen wij eens goed te wroeten in de oortjes van de oude dame. Het is namelijk zo dat veel bejaarden hun gebrek aan lichamelijke beweging willen compenseren door het doen van aqua-jogging, en vergeten zijn het watje uit de gechloorde oortjes te halen. Na wat gekerm en gekreun is de boosdoener verwijderd, en laten wij de verkoopster verder vrij in het bedenken hoe ze het arme mens een – voor het verbeteren van het gehoor- belangrijk formulier in moet laten vullen. Je kunt immers niet bij alles helpen.
Een paar gezellige winkeltjes verderop zijn een paar wanhopige scholieren de Free Record Shop aan het bezetten. Deze leergierige wezentjes zijn niet in het bezit van een riant salaris, een feit dat ze even vergeten waren toen ze die ene geweldige cd kochten. De verkoper had hen lachend aangekeken, en voorgesteld dat ze het dan maar weer terug moesten leggen. Dat was ze teveel geworden, en op dit moment zijn ze druk bezig met het kelen van de stakker. Dit gebeurt met een snoer van koptelefoons die veel mensen gebruiken om in hun twijfelachtige gedachte het cd’tje nog even te horen. De muziek werd gestopt, en er werd geschreeuwd dat er beter geen politie gebeld moest worden omdat de verkoper het dan niet zou overleven. In het uitspreken van cliché-uitspraken waren zij schijnbaar meer getraind dan het werkelijk uitvoeren van hun gewelddadige daden, aangezien de belagers een stuk kleiner waren dan de verkoper zelf. Het enige wat wij nog hoefden te doen was het vrij houden van het plaatselijke kinderlijke vermaak; de brommende auto. Een mobiel wat, na het inwerpen van een Euro, onophoudelijk begint te bewegen en al veel kinderen een geweldig avontuur heeft bezorgd. Het was nog best moeilijk om ze vast te binden op het speelgoedautootje. Met het snoer van de koptelefoons natuurlijk.
We waren bijna vergeten dat onze tijd om deze belangrijke taken uit te voeren beperkt was, en met vluchtige stappen haastten wij ons om weer plaats te nemen in de banken van de school. Bestraffend kijkt de leraar op als wij het lokaal binnen komen, wij excuseren ons echter door te zeggen dat we bleven haken in de rioolput van de rand van de stoep, en dat er veel schroevendraaiers te pas moesten komen van de plaatselijke bewoners om ons los te krijgen.
Dat zou een stuk aannemelijker zijn dan te vertellen wat we echt hadden gedaan.
Gepubliceerd op 12 april 2002