International Film Festival Rotterdam
Door Rollo Tomasi
Een nieuw jaar, een nieuw International Film Festival Rotterdam. Van 21 januari tot en met 1 februari loopt de 33ste editie van Neerlands grootste meerdaagse culturele evenement. Verdeeld over zeven locaties in Rotterdam zullen honderden films te zien zijn, films die over het algemeen geen wijde release zouden krijgen in Nederland. Een aantal zullen later nog in filmhuizen zien zijn, maar de meeste niet. Een uitgelezen kans dus om eens wat anders te zien dan het gebruikelijke Hollywood voer.
Films, films, films
De officiële openingsfilm is het Japanse Zatoichi van Kitano Takeshi, die een oude bekende is van het festival. De film gaat over de 19e-eeuwse legendarische blinde zwaardvechter Zatoichi. Die neemt, tegen wil en dank, op zijn oude dag zijn samoeraizwaard weer ter hand om 'het kwaad' te bestrijden. Er zitten sterke gevechtsscènes in de film, waarbij humor nooit ver weg is.
Zoals elk jaar is er een filmmaker “in focus”, deze keer de Chileen Raúl Ruiz. Hij staat bekend om z’n vaak surrealistische stijl en hij heeft ruim 100 films op z’n C.V. staan, waarvan er natuurlijk een aantal vertoont worden.
Controverse en Nederland
Een beetje controverse, dat doet het vaak goed voor de publiciteit. Waar wordt er dit jaar veel over gesproken? Ten eerste Anatomie de l'enfer van Catherine Breillat. Haar films draaien vaak om de moeizame relaties tussen mannen en vrouwen, waarin seks een grote factor is. Anatomie de l'enfer gaat verder dan ooit, Breillat heeft de diensten van de pornoacteur Rocco Siffredi ingeroepen voor de mannelijke hoofdrol.
Dan is er The Brown Bunny van Vincent Gallo. Deze film werd in Cannes uitgeroepen tot slechtste film ooit van het festival. Aan de ene kant saai, aan de andere kant een lange, expliciet in beeld gebrachte pijpscène. Maar Gallo heeft de film flink ingekort en in Toronto werd hij bejubeld. Afwachten dus.
Ook draait Gus Van Sants Elephant, die losjes gebaseerd is op het Columbine drama. Twee scholieren schoten daarbij een boel medescholieren en hun leraren neer. Van Sant schetst slechts het alledaagse leven van de tieners, maar geeft geen mening hoe ze volgens hem tot hun daad hebben kunnen komen. Aan de ene kant wordt Van Sant nu aangevallen omdat hij geen stelling neemt, aan de andere kant omdat hij überhaupt een film over zo’n gevoelig onderwerp heeft durven te maken....
Natuurlijk zijn er ook Nederlandse producties te zien, minder controversieel maar zeker de moeite waard. Zo is Fighting Fish, de eerste Nederlandse martial arts-film, te zien. Ook draait Beat, een film van twee Filmacademiestudenten, die maar 500 euro kostte! Verder zijn er een paar van de betere Nederlandse films van het afgelopen jaar te zien, zoals Van God los, Grimm en Cloaca.
Dus?
Het IFFR is een mooie kans om eens wat films te zien die wat minder mainstream zijn. Soms pakt dat goed uit, soms niet. Maar het is in ieder geval wel een hele ervaring, iets dat je gewoon een keer moet beleven. Gepubliceerd op 21 januari 2004
De officiële openingsfilm is het Japanse Zatoichi van Kitano Takeshi, die een oude bekende is van het festival. De film gaat over de 19e-eeuwse legendarische blinde zwaardvechter Zatoichi. Die neemt, tegen wil en dank, op zijn oude dag zijn samoeraizwaard weer ter hand om 'het kwaad' te bestrijden. Er zitten sterke gevechtsscènes in de film, waarbij humor nooit ver weg is.
Zoals elk jaar is er een filmmaker “in focus”, deze keer de Chileen Raúl Ruiz. Hij staat bekend om z’n vaak surrealistische stijl en hij heeft ruim 100 films op z’n C.V. staan, waarvan er natuurlijk een aantal vertoont worden.
Een beetje controverse, dat doet het vaak goed voor de publiciteit. Waar wordt er dit jaar veel over gesproken? Ten eerste Anatomie de l'enfer van Catherine Breillat. Haar films draaien vaak om de moeizame relaties tussen mannen en vrouwen, waarin seks een grote factor is. Anatomie de l'enfer gaat verder dan ooit, Breillat heeft de diensten van de pornoacteur Rocco Siffredi ingeroepen voor de mannelijke hoofdrol.
Dan is er The Brown Bunny van Vincent Gallo. Deze film werd in Cannes uitgeroepen tot slechtste film ooit van het festival. Aan de ene kant saai, aan de andere kant een lange, expliciet in beeld gebrachte pijpscène. Maar Gallo heeft de film flink ingekort en in Toronto werd hij bejubeld. Afwachten dus.
Ook draait Gus Van Sants Elephant, die losjes gebaseerd is op het Columbine drama. Twee scholieren schoten daarbij een boel medescholieren en hun leraren neer. Van Sant schetst slechts het alledaagse leven van de tieners, maar geeft geen mening hoe ze volgens hem tot hun daad hebben kunnen komen. Aan de ene kant wordt Van Sant nu aangevallen omdat hij geen stelling neemt, aan de andere kant omdat hij überhaupt een film over zo’n gevoelig onderwerp heeft durven te maken....
Natuurlijk zijn er ook Nederlandse producties te zien, minder controversieel maar zeker de moeite waard. Zo is Fighting Fish, de eerste Nederlandse martial arts-film, te zien. Ook draait Beat, een film van twee Filmacademiestudenten, die maar 500 euro kostte! Verder zijn er een paar van de betere Nederlandse films van het afgelopen jaar te zien, zoals Van God los, Grimm en Cloaca.
Het IFFR is een mooie kans om eens wat films te zien die wat minder mainstream zijn. Soms pakt dat goed uit, soms niet. Maar het is in ieder geval wel een hele ervaring, iets dat je gewoon een keer moet beleven. Gepubliceerd op 21 januari 2004