Ichi the Killer
Door Rollo Tomasi
Ichi the Killer, gebaseerd op een manga (strip) van Yamamoto Hideo, is de nieuwste film van Miike Takashi, die wordt gezien als een van de grootste Japanse talenten van de afgelopen jaren. Tenminste, nieuwste: de man regisseert zo’n vijf films per jaar, dus in Japan zullen ze al een paar films verder zijn. Hij houdt het niet bij een genre, sterker nog, elke film die hij maakt is een mengelmoes van genres. Afijn, met films als Fudoh en Audition heeft de regisseur al behoorlijk wat bekendheid buiten Japan vergaard, en vooral die laatste film liet nogal wat stof opwaaien. De film begon als een soort romantische komedie, maar eindigde met expliciet in beeld gebrachte martelingen. Ichi the Killer gaat nog een paar stapjes verder. Martelingen, verkrachtingen, slachtpartijen en zelfs een kind moet eraan geloven. Geen film voor tere zieltjes. Maar verrassend genoeg zijn een heleboel van deze dingen om te lachen.
De film begint al goed: een vrouw wordt in elkaar geslagen en verkracht, terwijl buiten een jongen uitgedost als een soort superheld toekijkt. De dader hoort iets, en rent naar het raam, maar er is niemand meer. Er rest slechts een plasje sperma, waaruit vervolgens de titel van de film verschijnt. De jongen blijkt de mysterieuze Ichi (Nao Omori) te zijn, die verantwoordelijk wordt gehouden voor diverse slachtpartijen binnen de onderwereld.
Wanneer een belangrijke yakuza-baas wordt vermist, zetten z’n helpers een klopjacht in op de daders. De leider van de helpers is de sadistische Kakihara (Japans tieneridool Tadanobu Asano), die getooid is met piercings die z’n ingescheurde mondhoeken bij elkaar moeten houden. Een van de leden van een concurrerende bende wordt niet bepaald zachtzinnig ondervraagd (iets met vleeshaken en kokende olie), maar blijkt van niets te weten. Oeps. Zou Ichi er dan misschien iets mee te maken hebben?
Het mag duidelijk zijn dat er nogal wat controverse rond de film is ontstaan. Maar Miike realiseert zich ook dat de film nogal ziek is: All events and characters in this film are entirely sick, any resemblance to persons living or dead is a sad coincidence. De manga, en dus ook de film, is het product van een maatschappij waarin emoties onderdrukt worden. Alle duistere driften die opgekropt worden, worden vaak verwerkt in manga’s. Het is dus zeker niet bedoeld als afspiegeling van de Japanse maatschappij.
Op papier lijkt de film maagomdraaiend en simpelweg onkijkbaar, maar dat blijkt wel een beetje mee te vallen. Ik heb de film met m’n vriendin gezien, en we hebben er geen spijt van gehad. Miike overdrijft de gruwelijkheden zo erg, dat het komisch wordt. De lichaamsdelen vliegen je letterlijk om de oren. Het is wel een vereiste dat je een breed (ziek?) gevoel voor humor en een sterke maag hebt. Miike tast de grenzen van de (wan)smaak af, en of hij de grenzen overschrijdt zal per persoon verschillen.
Je bent zelden geshockeerd door een film? Je houdt van bloederige films? Je hebt een ietwat apart gevoel voor humor? Dan is deze film zeker de moeite waard. Gepubliceerd op 25 juli 2002