Hollywood ending
Door Anna
De openingsfilm van het filmfestival in Cannes (2002). Woody Allen die regisseert en de hoofdrol speelt. En dan ook nog eens de rol die hij nog altijd het beste speelt, namelijk die van een nerveus, iel, maar zeker niet op zijn mondje gevallen mannetje. Al met al dè ingrediënten voor bijna twee heerlijke uren vol met typische Woody Allen humor!
Deze keer speelt Allen de aan lager wal geraakte regisseur Val Waxman. In een grijs verleden heeft hij twee Oscars gewonnen, waar hij tegenwoordig overigens telkens naar refereert. Maar nu wordt hij door vrijwel de gehele showbizz als een lastig pietje precies bestempeld. Zijn ex-vrouw, werkend bij een productiemaatschappij, is er tien jaar geleden vandoor gegaan met haar baas Hal Yeager. Val woont inmiddels samen met een leeghoofdig, barbie-achtig "wannabe-actricetje" dat hoopt via hem door te breken.
Aangezien ex-vrouw Ellie toch niet geheel gevoelloos is en zodoende met een hoop schuldgevoelens kampt, probeert zij haar baas en aanstaande verloofde over te halen om ex-man Val de nieuwste film die zij zullen gaan produceren, te laten regisseren. Natuurlijk lukt haar dit en hierop volgen de onderhandelingen. In eerste instantie wil Val dit prachtige aanbod in verband met zijn laatste greintje trots met opgeheven hoofd afwijzen, maar zijn agent overtuigd hem ervan dat deze opdracht zijn carrière uit het slijk kan halen. Uiteindelijk stemt Val toe, hoewel hij nog steeds zit met opgekropte haatgevoelens jegens Ellie en Hal (wat hij overigens verscheidene malen op zeer ontactvolle wijze weet duidelijk te maken; dit levert natuurlijk weer een aantal zeer hilarische scènes op!).
In eerste instantie lijkt er niets meer fout te kunnen gaan. Hoewel; dan moet je de Engels sprekende cameraman, die in het Chinees hevig probeert duidelijk te maken dat hij het niet met de regisseur eens is, de sullige tolk die erbij is gehaald, de journaliste die rondwandelt op de set voor haar artikel over de film, de barbievriendin van Val die krampachtig door de audities heen probeert te komen en een Tiffany Amber-Thiessen die Val (die haar vader zou kunnen zijn) op zeer onwaarschijnlijke wijze probeert te benaderen, wegdenken.
De echte ramp komt pas als Val op een avond plotseling niets meer kan zien; hij blijkt psychosomatisch blind te zijn. Natuurlijk psychosomatisch, want Val "heeft nooit echt iets", zoals zijn zoon het later uitdrukt; hij zit onder de pillen ("deze pil is tegen de bijwerkingen van die blauwe, en die blauwe is om rustig van te worden, en dan is die zwarte weer om energie op te wekken....," legt hij zijn agent zenwachtig uit) omdat hij altijd iets denkt te mankeren. Van zijn agent mag hij slechts 1 of 2 mensen in vertrouwen nemen, want anders kan hij deze opdracht en zodoende de rest van zijn carrière wel vergeten.
Ook dit is een bron voor een reeks komische gebeurtenissen!
Deze film is erg leuk om naar te kijken, ook voor mensen die niet zo erg van Woody Allen houden.
Het einde is vrij voorspelbaar, al heeft het ook nog een kleine verrassing in petto.
Ik vond de film zeker de moeite waard en raad iedereen aan ernaartoe te gaan! Gepubliceerd op 12 augustus 2002