Hey
Het was de bedoeling van mijn eerste column een aardig stukje te maken waarin ik mezelf aan jullie zou voorstellen en waarin ik zou vragen of jullie me in de toekomst onbeschrijfelijk veel willen mailen, zodat ik ook een beetje het idee krijg dat ik vrienden heb; op dit moment echter, heb ik helemaal geen zin om een aardig stukje te schrijven want ik heb nogal last van mijn kuit – tik met voetbal –, ik ben nogal moe – laat naar bed en vroeg op – en ik heb net mijn column voor Dagblad de Limburger geschreven – mijn werk, naast de columns op deze site -, vandaar dat ik mijn eerste zin ontzettend lang maak, zodat jullie denken; “wat een neuroot, ik ga deze column echt nooit meer lezen”, waardoor ik net zo goed nu al zou kunnen stoppen met mijn inleiding om vervolgens rustig een boek te lezen op mijn bed, dit alles na deze – ik geef toe – vrij lange openingszin.
Helaas is de lange zin ten einde en sta ik er weer alleen voor. Ik ben Roman en met ingang van vandaag de nieuwe columnist op deze site. Samen met Rob schrijf ik, om en om, een column. Daar heb ik veel zin in, want anders had ik vorige week geen mail gestuurd naar de redactie met de vraag of ik de nieuwe columnist mocht worden. Ik had namelijk vernomen dat Elise & Nichon – de twee schattige en wonderschone meisjes die hier verhaalden over hun vakantie in Spanje en hun pogingen niet zwanger te raken - zouden stoppen met hun column.
Omdat ik geen idee heb waarover mijn eerste column moet gaan, ben ik zojuist – het is nu maandagavond – op de chat geweest van scholieren.com. Ik vroeg daar wie een leuk idee had voor een column. Niemand reageerde! Ja, eentje… één of andere jongen die dacht dat Roman een meisjesnaam was en wilde weten of ik eventueel zin had om cyberseks met hem te bedrijven. Mooi is dat : (
Goed, zoals ik daarstraks schreef in mijn openingszin schrijf ik columns voor Dagblad de Limburger. Dat wil uiteraard niet zeggen dat ik een Limburgs accent heb! Laten we dat ff zeker stellen. Ik spreek geen Limburgs. Misschien versta ik het, maar dat verberg ik. Niet dat het geen mooi dialect is. Jawel hoor, echt wel. Maar ik hoef het niet te spreken. Het is al erg genoeg dat iedereen mij Bob De Belg noemt en mij daarmee pest. Ja, laten we dat dan ook meteen even onderstrepen: ik ben half Belgisch. Daar heb ik geen problemen mee, want België is een gaaf land; de mensen zijn er veel gemoedelijker dan in Nederland. En dat is helaas geen grapje.
Vandaar dat ik er ook over nadenk volgend jaar in België te gaan studeren. Ik overweeg, ik weet nog niet zeker. Het zou kunnen dat ik uiteindelijk toch kies voor Amsterdam, de stad waar alles schijnt te gebeuren en waar Ajax zijn thuiswedstrijden speelt. Ik zit momenteel op 6vwo en als alles goed gaat, slaag ik dit jaar. Ik ben negentien en misschien leg ik ooit uit waarom ik met mijn negentien jaren nog steeds op het vwo zit. Misschien…
Gewoonlijk zijn mijn columns stukken korter, dat zullen jullie merken, maar vandaag maak ik een uitzondering. Niet dat ik veel zinnigs had te melden. Sorry daarvoor. Mensen die dachten na het lezen van deze column de wereldproblematiek op te lossen of de zin van het leven uit de onzin te kunnen destilleren, komen bedrogen uit. Nogmaals: sorry! Niettemin hoop ik dat jullie na deze column helemaal gek op me zijn en dat de knappe meisjes onder jullie zich als echte groupies op mij storten en mij bedelven onder liefdesverklaringen en meer van dat soort vleierij.
Genoeg voorgesteld. Over twee weken spreken we elkaar weer.
Gepubliceerd op 30 september 2002