Het Stukje - Kirsten en Vinnie
Door Camiel
Ondanks dat ik een paar weken geleden de menselijkheid van mijn medeleerlingen betwijfeld heb, bezitten ze de eigenschap wel. Fouten maken schijnt bijvoorbeeld menselijk te zijn. Je laat je tijdens het uitgaan op een zaterdagnacht, ergens in een fout café, verleiden tot een daad waarvan je kan weten dat er op maandagochtend hoofdschuddend op gereageerd wordt. Steek nooit je tong in zaken waarvan je weet dat er op maandagochtenden niet over gezwegen kan worden. Doe je dat wel, dan heet dat een fout. Direct hoor ik stemmen opgaan uit de hoek der politiek correct opgevoede kindertjes, die van hun ouders of lerares verzorging geleerd hebben dat je je nooit iets moet aantrekken van wat de groep vindt, omdat je zo jezelf verloochent. Je zou altijd moeten doen wat je zelf leuk of lekker vindt en waar je je prettig bij voelt. Lik m\'n reet. Het mag duidelijk zijn dat beweringen als deze uit de mond komen van iemand die niet bij Kirsten op school zit.
Een persoon bij ons op school, die in het weekend doet wat hij zelf lekker of leuk dacht te hebben gevonden moet zich op de eerstvolgende schooldag schrap zetten voor de terreur van de dame met het plat Amsterdamse accent, de sufgelulde mobiele telefoon en haar verhoormethodes waar menig sadistisch inquisiteur nog een puntje aan zuigen kan.
Rond een uur of één liep ik het geschiedenislokaal uit met mijn klasgenoten, waaronder zich ook Vinnie bevond. Hij draaide volgens vast ritueel zijn ajaxsjaal op hoekige wijze rond zijn nek en liep met licht gebogen hoofd in een kaarsrechte wandelstijl door de gangen. Op de trappen zwegen we allemaal, ik gaapte zelfs, keek op m\'n horloge en zag dat mijn schooldag, aangezien ik niet naar gym ging, voorbij was. Niemand ging naar gym, dus waarom zou ik wel gaan? Nog zo\'n bewering waar politiek correcte kindertjes maar al te graag met mij over in discussie zouden willen gaan. Vinnie had een versnelling in zijn pas zitten. Dat zou ik in zijn geval ook hebben. Sterker: Had ik mij in dezelfde situatie als Vinnie bevonden, dan zou ik me zelfs aan een bescheiden drafje gewaagd hebben.
\"Vincent!!\" Midden in de gang verstijfde Vinnie, balde zijn vuisten en kneep z\'n ogen dicht alsof hij plotseling een stekende pijn te verdragen kreeg. Intussen haalde Kirsten hem in. In haar rechterhand droeg ze de met designersmerken beplakte telefoon, terwijl haar linkerhand een schoudertas vasthield.
\"Hai.\" Vinnie bood geen tegenstand, liep in normaal tempo de trappen verder af, waarbij hij Kirsten geen enkele keer aankeek.
\"Zeg Vinnie.. Wat hoor ik noú? Het is toch niet waar?! Je was toch wel dronken hè?\"
Vinnie murmelde iets over een halve fles whisky en bleef nog steeds strak voor zich uit kijken. Hij bracht z\'n sjaal in evenwicht, zorgde ervoor dat er aan weerszijden van zijn hals een even lang stuk stof langs zijn lichaam bungelde.
\"Volgens Ankama was je helemaal niet zo bezopen en leek je precies te weten wat je deed.\"
\"Waarom vraag je het dan eigenlijk?\" Kirsten glimlachte sneaky en gaf een knipoog aan de omstanders. Ze stak een monoloog af waarin ze vertelde dat ze Vinnie aanvankelijk redelijk hoog had zitten, hem een aardige knul vond, maar dat hij nu diep in aanzien gedaald was.
Hierbij moet ik vertellen dat er absoluut geen moer aan is om in aanzien te dalen bij Kirsten. De gemiddelde leerling op de school waar ik mijn lessen volg daalt eens per week in aanzien bij Kirsten en daar geeft geen van hen ene fuck om. Men daalt namelijk al in haar aanzien als de kleur van je schoenen niet combineert bij de ogen van de persoon die naast je staat. Vinnie echter, begon zich, in de deuropening naar de kantine te verontschuldigen voor zijn daden. Het verhaal van de whisky werd voor de tweede keer opgerateld. Bovendien zei hij niet te hebben geweten waar hij mee bezig was geweest, en had hij zich op het betreffende moment zich meteen bedacht had en losgerukt had. Kirsten antwoordde dat ze van Ankama gehoord had dat zijn gevoos minstens een kwartier duurde, misschien zelfs zestien minuten.
Ik verliet ze eventjes. Niet omdat Vinnies bekentenissen onder de druk van Kirsten me niet meer boeiden, maar omdat ik trek had in M&M\'s. Gulden in het apparaat, knopje drukken.
Teruggekomen bij het verhoor trof ik Vinnie en Kirsten in een ongewone houding aan. Ook Frits was er bij komen staan en probeerde niet zijn lachen in te houden.
\"En waar hield je je handen dan?\" vroeg ze aan hem. Vinnie verplaatste zijn handen en werd er om dezelfde reden op geslagen.
\"Zo kan ie wel weer.\" zei Kirsten en wurmde zich los. Ik bood zowel Frits als Kirsten en Vinnie een M&M aan. Alleen Frits lustte er wel eentje. Vinnie pakte zijn pakje shag uit z\'n zak, nam een vloeitje uit het groene Mascotteverpakkinkje. Kirsten keek mij en Frits aan terwijl ze met haar hoofd in de richting van Vinnie knikte:\"Wat een perverseling is hij. Zag je waar z\'n handen heen gingen?\"
\"Jaaahaa!\" schreeuwde Frits:\"Zeker dat ik dat gezien heb.\"
\"Waar dan?\" vroeg ik. Frits demonstreerde waar en ik keek hem kwaad aan. \"Vinnie! Viezerd!\" Vinnie grijnsde, haalde zijn schouders op terwijl hij z\'n gedraaide sigaret vastlikte.
Even was er een stilte, Kirsten haar vragen leken op te zijn. Frits bleef zachtjes grinniken om alles wat Kirsten had gezegd, haar houding en gezichtsuitdrukkingen. Vinnie ondertussen, tikte zijn shaggie zachtjes op de palm van zijn hand zodat ook de uitstekende tabak aan het eind van de conus een klein beetje in zijn papieren omhulsel zou zakken.
Kirsten vroeg zich af of hij het lekker had gevonden. Frits en ik ook. \"Nee!\" riep Kirsten geschrokken uit, ze hield haar hand voor haar gezicht. Vinnie bleef immers stil en had daarmee antwoord gegeven op haar vraag. \"Nee toch Vincent?\" vroeg Frits op een wat rustigere toon, maar even geschokt. Het bracht de arme jongen om wie het allemaal draaide in onrust. Hij boog zijn hoofd zoals hij had gedaan tijdens zijn wandeling naar de kantine, draaide zich om en beende de hoek om, afscheid nemend met een gestrekt handje in de lucht, waarbij hij ons niet aankeek.
\"Hij vond het lekker.\" herhaalde Kirsten tweemaal, maar slechts één keer op een danig volume dat ze te verstaan was. Glazig keek ze voor zich uit en articuleerde zonder geluid te maken het woord \'gatverdamme\'.
\"Joehoee!!! Vinnieeee! Waar ben je?\" Heupwiegend drentelde Kirsten tussen het doolhof der kluisjes door, waar ik net met m\'n sleutels in de hand wat boeken wilde pakken om vervolgens naar huis te gaan.
\"Heb jij Vinnie gezien?\" vroeg ze me. Ik haalde mijn schouders op. Kirsten huppelde de hoek om, op hetzelfde moment als haar telefoon afging. Ondanks dat ik haar niet kon zien hoorde ik haar luid en duidelijk spreken. Ze noemde de persoon aan de andere kant van de lijn \'schat\', vanzelfsprekend in haar glasheldere Amsterdamse accent. Iedereen die Kirsten belt schijnt voor haar een schat te heten. De schat in kwestie was vijf seconden aan het woord. Althans, zolang hield Kirsten haar mond, voordat ze met een spraakwaterval van roddels aanving. Het ging niet over Vinnie.
\"Nou echt.. Ie-de-reen heeft het erover, níet normaal! Echt waar.\" kraaide ze:\"Het is echt dé story van de week, ik zweer het je..\" Waarna haar stem langzaam achter het doolhof wegstierf.
Ik krabte op m\'n hoofd, dat doe ik altijd als iemand me lastige vragen stelt of ik mezelf iets afvraag. De hele dag beschouwde ik Vinnies avonturen van het afgelopen weekend als het ultieme sensatieverhaal. Wie de beste jongen en de medeplichtige in het schandaal kent zou dat kunnen begrijpen. Ook Kirsten was er door gefascineerd, maar als ware prof in de kunst van achterklap en roddelterreur, het teisteren van mensen die zich schuldig hadden gemaakt aan dingen die bijzonder waren of niet volgens de laatste mode over straat gingen was ze net zo snel geconcentreerd op een andere zaak die minstens net zo interessant was, maar waar de roddelamateurs, waar ik mijzelf onder reken, geen weet van hebben. Ik hoorde haar in de verte nog eenmaal gillen van verbazing.
Gepubliceerd op 3 december 1999