Het Stukje - It's my party and I cry if I want to..
Door Camiel
Elk jaar krijgen meer vriendjes en vriendinnetjes het door. Als Camiel jarig is dan moet je als de pleuris maken dat je wegkomt. Jullie Camiel heeft namelijk de vervelende oude-mannetjesgewoonte om chagrijnig te gaan zitten wezen op zijn verjaardag. Een lang gezicht, lamlendig gedrag en doemdenkerij zijn dingen waar ik me de afgelopen jaren op de 22e van de 2e mee heb bezig gehouden. Mensen zoals Siemon, Shil en Maarten (mijn favoriete klasgenoten) hebben dit jaar voorzorgsmaatregelen getroffen en zijn het weekend voor de bewuste maandag op de bus richting sneeuw gesprongen. Ze hebben zich verstopt in Oostenrijkse gehuchten waar ze overdag op ski's of boards de hellingen onveilig maken en 's avonds het Nederlandse begrip 'klemzuipen' demonstreren aan de inheemse bevolking.
Het is niet dat ik bang ben om ouder te worden, lieve scholiertjes van me, maar een angst zoals iedereen die kent wanneer het mooi weer is. Weten jullie nog? Je was negen jaar oud en buiten scheen de zon als in een bierreclame. Terwijl je juist zo geconcentreerd ben met iets wat alleen binnen kan worden voortgezet (televisie, that is..) gebiedt je moeder je naar buiten te gaan, omdat het anders 'zonde van het mooie weer is'. Ja?? En?? Ik zit eventjes naar de clip van Vanilla Ice te kijken! Zelfs in 1991 wist ik al te voorspellen dat ik de zon vaker zou zien schijnen dan de muzikaal begaafde ster met het foute haar. Het was een eenmalige voorstelling.
"Niks ervan, uit dat ding.. Anders blijf je net zo bleek als die arme jongen daar."
Inmiddels is er nauwelijks wat veranderd. Ik heb nog steeds een moeder, hoewel zij niet meer in dit soort situaties hoeft te handelen; tegenwoordig heb ik een geweten. Mijn geweten is ook degene die voor stress zorgt tijdens de dagen voor mijn verjaardag. Ik heb er overigens maar eentje hoor.. Niet twee (een engeltje en een duiveltje) zoals Kuifje. Laatst zat ik in de klas, geschiedenis zal het geweest zijn, toen Geweten me in een onbewaakt moment op de schouder tikte.
"Psst..." Slaperig schrok ik op, een paar onverstaanbare kreten uitslaande.
"Ik ben het."
"Ah.. jij. Mot je?"
"Je bent volgende week jarig. Wat ga je er aan doen?"
Ik haalde m'n schouders op:"Koekhappen? Stoelendans?.. Waar heb je zin in, Geweten?"
Geweten keek naar boven en zuchtte verwaand:"Jezus.. Wat ben je voor een saai persoontje? Ga je niet beesten?"
"Beesten?"
"Ja, zoals je klasgenoten."
"Maar die gaan allemaal op wintersport."
"Dat bedoel ik! En degene die reden heeft een feestje te vieren??? Juist.. die gaat thuis zijn verjaardagskaarten zitten tellen. Denk je dat je het record van vorig jaar - drie - verbetert?"
Ik schudde mijn hoofd:"De halve familie zit in andere werelddelen, die kaarten kan ik schudden."
"Maak er dan in godsnaam wat van!!!" Waarna Geweten zonder rook of harpgeluid verdween.
's Avonds, voor de televisie zat ik nog steeds met het opgefokte gevoel dat mijn alter ego me gegeven had. Ik moest zorgen dat mijn zeventiende verjaardag niet nog depressiever dan de zestiende zou worden. Helaas, in verband met een geleidelijke stroom vrienden die zich in de loop der dagen had verplaatst naar de sneeuw lagen de voortekenen er niet vrolijk bij. Het kon niet anders dan vorig jaar worden. Toen heb ik tot 23.48 uur nog zitten wachten op een surpriseparty waar ik in normale gemoedstoestand zo'n hekel aan heb. Wel achttien keer ben ik in de kou een wandelingetje gaan maken en heb elke keer dat ik de sleutel in het slot stak gehoopt dat het licht vanzelf aanschoot waarna ik door een golf van toetergeluid en confetti bijna weer de straat op gespoeld zou worden. Het mocht niet zo wezen, het enige wat ik kreeg was een verkoudheid. Kadootje van koning Winter. Zoals eerder in deze alinea duidelijk gemaakt is zat ik voor de televisie, opgefokt. Ik zapte langs AT5, de Amsterdamse regionale zender. Ze waren net klaar met het item over de Bijlmerenquete, waarna de nieuwslezeres in beeld verscheen.
"En dan nu goéd nieuws uit de Bijlmer. De F-buurt begint deze week aan haar grondige renovatie. De koude betonnen flats worden vervangen door laagbouw (blij gezicht)."
Normaal zou ik er geen probleem mee hebben als ze al dat grauwe zestigerjarenbeton neerhaalden (met de sloopkogel, geen ELAL-boeings.. laat daar geen misverstand over bestaan), ware het niet dat ik zeventien jaar geleden in één van die flats, op de vijfde verdieping het levenslicht zag. Waar moeten de fans van Het Stukje, straks als ik dood ben, hun bedevaarten houden? Een stal zoals Jezus die had is nog makkelijk na te bouwen. Daarentegen kan ik me geen mensen voorstellen die elk jaar in februari ter ere van mijn geboortedag een flatgebouw in elkaar timmeren. Om die reden zal ik het als messias ook nooit ver schoppen op deze wereld.
Toch is het vandaag, mijn verjaardag, nog net goed gekomen. Net als toen de zon scheen in 1991 heb ik besloten mijn oren dicht te houden voor degene die mij opdringt iets te ondernemen. Het werkt echt, ik mis de wintersportmensen niet eens, als ze in Oostenrijk maar wel iets drinken op mijn gezondheid. De enige post die ik vandaag gekregen heb is een foldertje van de stichting Water Voor Bangladesh (klinkt dat voor jullie net zo tegenstrijdig als voor mij?) en het kan mij lekker niets schelen. Ik hoef geen kaarten, als ik maar meeltjes krijg. Met dit kloteweer ben ik mezelf niks verplicht en kijk ik, zoals een echte puber betaamt, naar MTV. Vanilla Ice is al heel lang niet meer gesignaleerd op de beeldbuis, engelstalige witte rappers schijnen sowieso al niet zo hip meer te zijn het afgelopen decennium. Turkse pop is het helemaal, las ik in de krant... Dus kijk ik naar de clip van Tarzan, ook al versta ik geen fuck van wat die gozer zingt.
smak smak smak,
Gepubliceerd op 25 februari 1999