Het Stukje - In de Roxy
Door Camiel
Vrijdag 30 oktober 1998, 23.30 uur.
Nadat Camiel, het schuchtere zestienjarige jongetje, op de helblauwe deur had geklopt liet de portier even op zich wachten. Enkele seconden later deed hij toch open en vroeg me naar een ledenpas.
"Ik kom voor de CD-launchparty.." stamelde Camiel. Hoewel hij de taktiek kende waarmee uitsmijters niet-hippe jongetjes zoals ondergetekende buiten de massieve deur wisten te houden begon hij eventjes te twijfelen: Was het nou wel vandaag?
Maar de klerenkast knikte al:"Daar kun je je kaartje kopen."
Het was gelukt, ik was binnen, in de St. Pieter van housend Nederland, door die legendarische deur aan het Singel. Camiel was in de RoXY..
Dinsdag 22 juni 1999, 6.30 uur.
Zonder dat ik het zelf doorheb verander ik in mijn slaap soms de zender van mijn wekkerradio. Zo ontwaak ik om de week met een ander station op de achtergrond. Deze week was het Classic FM. Er was brand geweest, hoorde ik, ergens.. (ik dutte een halve seconde in) ..na de begravenis van Peter Giele. Even later stond ik op. Net zoals ik al mijn dromen vergeet zodra ik uit m'n bed gestapt ben, onthoud ik ook nooit de nieuwsberichten van half zeven.
Vrijdag 30 oktober 1998, 23.35 uur.
Mick was er natuurlijk.. en Danny, die de CD gemixt had. Micks vriendinnetje, Oonagh, kwam aangelopen.. Ze was in gesprek met Alfred over de aankomende verjaardag van haar vriend, die 42 werd. Of ik me in het complot wilde voegen. Uiteraard. Mooi, we gingen meteen voor Alfred op de foto. Klik. Oonagh vroeg of ik wat wilde drinken.
Alle legendes waren waar. In de RoXY was iedereen aardig en werden aardige mensen nóg aardiger.
Dinsdag 22 juni 1999, 8.40 uur.
Moeder van Camiel komt haar slaapkamer uitgelopen. "De Roxy is uitgebrand." weet ze te vertellen. Ik stop even met het poetsen van mijn tanden en besluit zo snel mogelijk naar school te vertrekken. Kijken wat Frits' eerste reactie zal zijn.
Zaterdag 31 oktober 1998, 1.05 uur.
Wat een relaxte banken hadden ze daar. Allemaal ontworpen door mede-oprichter Peter Giele, zo vertelde Alfred me, schreeuwend in mijn oor, omdat de DJ zijn volumeknop zojuist had opengedraaid. Ons gesprek ging al snel over muziek, dansmuziek, gospel, hoe erg het wel niet was voor de gabbertjes dat hun subcultuur ten onder ging.. en waar Alfred zijn fototoestel gelaten had.
Danny, die een paar meter verder tegen de muur geleund stond, hoefde niks te drinken; hij was nerveus. Over een half uur moest hij immers plaats nemen achter de draaitafels, voor het scherm waarop de VJ's zijn naam in koeienletters projecteerden. Ik was al blij dat ik als bezoeker deze tent mocht betreden en kon het me dus ook voorstellen hoe veel het betekende voor Danny dat hij binnen dertig minuten meester over de dansvloer zou worden.
Dinsdag 22 juni 1999, 9.17 uur.
"Wat een HEL!" kermt Frits. Hij slaat met z'n voorhoofd op de practicumtafel van het scheikundelokaal wat een dof bonkend geluid voortbrengt. Ik leg voorzichtig m'n hand op zijn schouder, misschien zal het hem troosten. Gisteren had hij me tijdens natuurkunde het eerste exemplaar van de flyer voor het eindfeest onzer school laten zien. Het woord 'Roxy' pronkte met grote letters op de voorkant over een achtergrond die bestond uit een sfeerfoto van de discotheek.
"Ik weet dat die gast dood is, maar dat hoeft toch nog geen reden zijn om die hele zaak in de hens te steken?!!! Niet nu! Niet nu wij er een feestje zouden gaan bouwen!" Weer bonkt hij met z'n hoofd tegen de tafel.
Zaterdag 31 oktober 1998, 1.30 uur.
Danny draaide inmiddels. Vanaf het balkon keek ik de ruimte rond; een paar honderd mensen stonden beneden op de dansvloer, achter me was het ook druk. Ik besloot te kijken of Mick tussen de heisa ergens te vinden was. Oonagh was er in ieder geval wel. Ze hield een fluwelen touw vast en liet er af en toe mensen doorheen. Het touw markeerde de VIP-area, zo vertelde ze me. Ik tuurde rond, stond aan de binnenkant van het touw:"Dus ik ben een VIP?" Oonagh knikte en ik was trots. "Ik wil hier vaker komen! Dit is leuk!"
Dinsdag 22 juni 1999, 10.05 uur.
De kleine pauze, waarin Frits net een crisisvergadering heeft gehad met alle andere regelneven der feesten. Hij zit er lusteloos bij.
"Ik ga thuis toch ook geen vuurwerk af lopen steken?.. binnen!" roept hij.
"Weet je wat me een goed idee lijkt? Als ik dood ben, dan wil ik dat jullie hier allemaal een feestje op school gaan vieren en vuurwerk aansteken. Liefst in zulke grote mate dat er minstens één vleugel volledig afbrandt.."
Frits reageert echter niet op m'n idee. Hij heft z'n hoofd op uit z'n handen:"Kende jij niet iemand die naast de Roxy woont?"
Zaterdag 31 oktober 1998, 2.00 uur.
"Nee," Oonagh schudde haar hoofd:"Totaal geen geluidsoverlast, alles is heel erg goed geïsoleerd." Ik had me kunnen voorstellen dat de bastonen die van Danny's vinyl via de reusachtige speakers de dansvloer op werden geblazen ook hun weg door de grote betonnen muren naar de naastliggende woningen zouden kunnen vinden. Dit was dus blijkbaar niet zo.
Kijk, daar was Mick, tussen al zijn gasten, te praten met een mysterieuze, zwarte man die zolang als ik hem al zag rondlopen zijn zonnebril nog niet had afgezet. Mick schudde z'n hand.
"Hé Alfred, fotostoestel al teruggevonden?" riep ik de andere kant op. Alfred schudde z'n hoofd.
Dinsdag 22 juni 1999, 11.55 uur.
Af en toe hapt iemand van zijn lunch, maar de stoomafblazende gesprekken die we meestal voeren in de kantine blijven uit. Ankama wil die stilte verbreken:"Hé! Hebben jullie het gehoord?" roept ze als ze aan komt lopen:"De Roxy is afgebrand!"
Meteen krijgt ze een paar verfrommelde servetjes en de naam 'Spuit Elf' naar haar hoofd geslingerd.
"En als het feest dan helemaal niet doorgaat kunnen we nog altijd gezellig naar de EO-jongerendag gaan, is ook op 13 juli!" Maartens vrolijk bedoelde opmerking wordt als een serieus voorstel weggezucht. Ik haal m'n schouders op, kan namelijk altijd wel lachen om de toespraken van Henk Binnendijk, volgepropt met metaforen..
Zaterdag 31 oktober 1998, 2.02 uur.
Ik verontschuldigde me tegenover een van de nors kijkende negers die ik aanstootte op m'n weg naar Mick. Z'n kameraad keek me nog bozer aan. Kende ik hem niet ergens van? Mick knikte vragend met z'n hoofd. Of ik het naar m'n zin had. Wild glimlachte ik terug.
"Zie je die zwarte man daar?" schreeuwde Mick in mijn oor. Met moeite kwam hij boven de muziek uit. Ik knikte nog een keer en keek naar de gozer met het gevaarlijke gezicht en z'n vissershoedje.
"Da's Wesley Snipes.. 'k heb 'm net een exemplaar van m'n cd gegeven.. Leuk he?"
Zo bevond ik me dus in de Roxy, in een VIP-area en kon ook nog eens ongestraft tegen filmsterren opbeuken! Deze avond werd met de minuut leuker!!
Ik bleef nog een uurtje, daarna leek het steeds warmer te worden en had ik het handje vol mensen dat ik persoonlijk kende allemaal al meerdere keren gesproken. Ik ontvluchtte de hel, haalde m'n jas op bij de garderobe en stapte vervolgens door de heilige blauwe poort de koelte van de nacht in. Als ik even doorstapte kon ik op het Leidseplein nog net de nachtbus van half vier halen.
Dinsdag 22 juni 1999, 16.45 uur.
Oonagh had een meeltje gestuurd. Ze heeft de chaos nog eventjes van heel dichtbij bekeken. Twee muren en een grote plas water, dat was alles wat was overgebleven van de Roxy.
Gepubliceerd op 24 juni 1999
 |