Het Stukje - Hoe het verder moet met de perverse verhalen.
Door Camiel
Vermoeid plofte ik neer in de stoel van Siemon, webmaster van Scholieren.com. Hij draaide zich naar me toe:\"Doe die jas nou eens uit...\" Zuchtend ondeed ik me van de jas, zo eentje die heel veel herrie maakt. Voor de tweede keer plofte ik in de stoel.
\"Nou,\" stak hij van wal met een tekenfilm-achtig stemmetje:\"Wat moet ik nou met jou??...\"
Verveeld haalde ik mijn schouders op, stak mijn onderlip vooruit. Had niet echt zin in dit gesprek.
\"Ja, moet je even luisteren.. mijnheerrrrrtje. Ik probeer hier een leuke website samen te stellen, die behalve honderden uittreksels ook een beetje amusant kan worden gevonden. Nou hebben we gemerkt dat er in de loop der maanden een groepje mensen, veelal dames, meerdere keren terugkomen voor dat Stukkie van jouw.. Ze komen niet met duizenden, maar elke bezoeker is een welkome bezoeker. Laat je die nu zitten?\" Hij hield stil in de hoop dat ik wat terug zou zeggen.
\"Goed. Dan weet ik het toch ook niet meer. He?! Als jij niet wil meewerken.\"
Stoffig ego
Mijn Stukje verschijnt elke twee weken, op donderdag. Om de zoveel tijd ontvang ik daar reacties op: Dat het leuk is, gaaf, tof, dat het zuigt, of slap is.. Met elke reactie ben ik blij en zolang er een reply-adres bij staat antwoord ik altijd. Ook míjn ego moet tenslotte gestreeld worden, anders wordt \'ie stoffig.
Langzaam ontdekten steeds meer mensen dit kolommetje, ook mensen die ik uit het dagelijks leven ken. Zoals mijn ouders, m\'n oom, m\'n wiskundeleraar, schoolgenoten die ik maar een beetje van gezicht ken. DAT is het moment dat de angst ongenadig toeslaat.
Diego\'s regènton
Afgelopen maandag had ik wiskunde, meetkunde om precies te zijn. Met potlood en geodriehoek lijntjes krassen, om er de lengte van te berekenen. Ik was druk aan het krassen, toen achter uit de klas het krakende gelach van Joeri te horen was, wat indirect betekende dat zijn maatje Diego iets grappigs of doms had gezegd. Terwijl Joeri haast over de grond rolde van het lachen, staarde Diego een beetje slaperig voor zich uit, in de hoop dat iemand hem zou vertellen wat er zo grappig was aan de vraag die hij had gesteld.
\"Een régenton! Sukkel! Niet een regènton! Jeweetwel, regen.. drupdrup!\" Diego lachtte bescheiden, schaapachtig, als een kleuter die ziet dat mensen het grappig vinden dat hij in z\'n broek gepist heeft. Een beetje trots was hij dus wel, op zijn wat domme opmerking.
Maar plotseling hoorde ik een stem van de andere kant, het was mijn wiskundeleraar die zich tot mij richtte:\"Heej Camiel, misschien is dit wel een leuk verhaal voor in je Stukje?\" Ik schrok er van op. Hij las mijn Stukje?
\"Ja, Frits heeft het me laten zien. Het is erg leuk.\"
Normaal zou ik uitgebreid mijn dank uitspreken voor het compliment, maar was nu te druk bezig me iets te realiseren. Steeds meer mensen aanwezig in het lokaal lazen regelmatig wat ik schreef. Frits las het Stukje, Bauke en Bart ook wel eens, Siemon natuurlijk, maar nu ook De Wiskundeleraar.
En vanaf dat moment, eigenlijk al wat eerder, heb ik het: Mijn allereerste writersblock. Ik bedacht me dat het moeilijker werd om, zoals in de tweede aflevering van Het Stukje, verhalen te schrijven over slingerend zaad en andere perverse zaken. Daar zou ik tijdens school op aangesproken kunnen worden, hoe fictief het ook was.
Writersblock
\"Gottegotegot...verdomme.. Hoe oud ben je nou, Camiel?\" vroeg Siemon me geïrriteerd.
\"Net zeventien?\" antwoordde ik schuchter.
\"Wat denk je zelf.. Eerlijk zeggen hoor, knul. Ben je niet iets te oud voor een writersblock?\" Hij gaf me niet de tijd om er op in te gaan:\"Luister nou naar me.. Een writersblock is voor losers! Van die eikels die boeken schrijven, over lastige zaken. Van dat soort mensen die in de etalage bij AKO liggen. Daar wil je toch niet mee vergeleken worden??!!\"
\"Eigenlijk..\"
\"Nou dan!!!! Ga gotverdomme achter dat kut-PCtje van je zitten en schrijf een Stukje!\" Het was klare taal. Ik dacht Siemon goed begrepen te hebben en wilde opstaan, m\'n jas pakken en naar huis gaan.
\"Neeeeheeejjjj.. Zitten jij.\" Siemon duwde me, waardoor ik mijn evenwicht verloor en voor de derde keer in dezelfde stoel plofte.
Hij kwam op z\'n hurken bij me zitten en zag dat ik een beetje ontdaan was. \"Kijk, Camiel... Je bent een goeie jongen.\" M\'n webmaster keek me aan in de hoop dat ik positief zou reageren op zijn bewering:\"Als je maar wil, en een beetje op dreef bent, kun je over alles schrijven. Dat weet ik. Over kluisjes, scientology, fanmail, kerstkaarten, noem maar op. Je moet er alleen maar een beetje in geloven...\" Ik knikte.
\"...en af en toe een rotschop onder je kont krijgen!! Dus stop met huilen en mail me vanavond je Stukje!!!!!!\"
Ondanks de vele uitroeptekens die na de laatste zin in mijn gezicht vlogen kreeg ik er een goed gevoel door. Als ik dat wil schrijf ik lekker over ontucht met leraressen, docenten die me aanrijden met hun volvo en concierges die corrupter zijn dan alle IOC-leden bij elkaar. En als ik dat op een goeie manier doe vinden veel mensen het nog leuk ook.
Naar huis
\"Wat maakt die jas een herrie als je \'m aantrekt.\" merkte Siemon op bij m\'n vertrek.
\"Uhuh..\"
\"En denk er om: Je kunt over alles schrijven. Bij wijze van spreken over dit gesprek.\"
Ik gaf Siemon een ongeloofwaardige blik:\"Yeah right! En wat interesseert de lezer ons gesprek nou?\"
Zo stapte ik de deur uit, kon over alles schrijven, als ik dat zou willen.. Het gaf me een blij gevoel. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht zoals een kleuter die heeft, als hij ziet dat mensen het grappig vinden wanneer hij in z\'n broek gepist heeft.
Gepubliceerd op 11 maart 1999