Het Stukje - Het Begin van het Einde

Onderwerpen te over, genoeg meegemaakt om aan jullie te vertellen, en toch is het er niet van gekomen. Aan het begin van de afgelopen vakantie besloot ik mijn vrije tijd goed te gebruiken en wat vooruit te gaan schrijven aan deze stukjes. Ik was er van overtuigd geraakt dat ze korter moesten, zoals velen van jullie mij dat per meel verzochten. Een behoorlijke opgave, aangezien ik in het gebruik van letters, woorden en zinnen van nature redelijk gulzig ben, zelfs langdradig. Toch heb ik deze hele zomer geen enkel hersenspinsel in zijn geheel kunnen ontwarren om het vervolgens in de tekstverwerker te persen, ze pasten allemaal niet in mijn beeld wat ik had van de stukjes. School bleek zonder discussie het hoofdthema van de verhalen te zijn en dus borrelde de inspiratie pas weer op na het afgaan van de eerste bel.
\"Vakantiefoto 1. Camiel doodt in Noord-Frankrijk de
tijd met het maken van een graancirkel terwijl hij wacht op een zonsverduistering.\" Bij het binnenwandelen van de kantine herkende ik namelijk dat gevoel weer, het observeer-om-later-op-te-schrijven-gevoel. Elke beweging kon een nieuw stukje worden, iedereen was weer de karikatuur van zichzelf, dezelfde gewoontes als vorig jaar werden weer ingevoerd, en ik zou het op papier zetten. Daar liep de lerares levensbeschouwing bijvoorbeeld, waar ik dit jaar niets meer mee te maken zou hebben omdat ik in een examenklas zit, en in examenklassen houden examenleerlingen zich alleen nog maar bezig met serieuze vakken.. ..en vakken als Engels. Maar ze kwam mijn kant op. Toch? Kwam ze.. ze kwam mijn kant op, of net niet, kwam ze? Nee, niet. Ze ging me voorbij lopen. Haar doel lag in de richting van de andere kant van de kantine, door die ijzeren deur. Ze zou deze koers in één rechte lijn varen, op weg naar het docentenhok, als ik haar niet was opgevallen. De lerares hief een wijsvinger op, wees hem naar: Maarten. \"Volgens mij krijg ik nog iets van jou..\" murmelde ze op een suggestieve toon. Maarten schudde zijn hoofd, schoot in de lach:\"Ik ben Maarten, volgens mij moet je hem hebben.\" Maarten wees. Een monoloog, slissende zinnen met veel betuttelende woordjes. Als men tegen mij spreekt vergt het al een bovengemiddelde concentratie om naar ze te kunnen luisteren, een concentratie waarvoor ik mijn energiebronnen op dat moment onder geen geding wilde aanboren. De toespraak ging langs me heen, het ene oor niet eens in, laat staan aan de andere kant eruit. Golfjes die langs me heen dobberden, laatste trilling:\"..en zover willen we het natuurlijk niet laten komen.\" \'We\', alsof deze drukte van weinig belang haar ook maar ene fuck meer zou kunnen schelen dan mij. Welke leraar zou mij volgende week daadwerkelijk uit de les weren als ik mijn taak voor - bedenk goed - levensbeschouwing niet heb ingeleverd? Ik heb sowieso de eerste vier jaren van haar vak gemist omdat ik tot die tijd veilig op een openbare school zat, hoe belangrijk is dat laatste oningeleverde werkje dan eigenlijk nog? \"Ik zal het nog doen.\" \"De opdrachten staan in je boek, op bladzijde 141.\" zei ze tot besluit, draaide haar neus terug in de richting van de ijzeren deur en wandelde. \"Welk boek?\" \"Het boek dat je, als het goed is, netjes hebt geretourneerd aan het boekenhuis waar je het geleend had.\" zei Siemon. Zuchtend schudde ik m\'n hoofd:\"Zijn alle...?\" \"Niet alle leraren.\" antwoordde Frits voor ik m\'n vraag af had gemaakt:\"Sommigen zijn best intelligent.\" \"En als ze Engels geven?\" vroeg Maarten. \"Dan komt dat door hun slechte jeugd.\"
\"Vakantiefoto 2. Onder de Grote Aars, de sluitspier van Parijs.\" Zwijgzaam bleven we zitten tot het eind van de pauze. Af en toe kauwend. Maarten klokte twee halve literpakken melk naar binnen, een nieuwe gewoonte van hem. Hij neemt er een speciaal koeltasje voor mee naar school. En terwijl ik daar zat, op een tafel, starend naar rondlopende medeleerlingen, kwamen de sombere gedachten weer boven. De zeden en gewoontes van deze school zijn steeds vaker irriterend in plaats van lachwekkend geworden, haar werknemers, de leraren, lijken onredelijker en de stof uit de boeken is niets anders meer dan bagage waarmee je punten kunt scoren op het examen. Ik stond er zelf redelijk versteld van deze gedachten die ik had, aangezien ik me op mijn leeftijd al in de verre nadagen van het recalcitrante puberbestaan zou moeten begeven. Niks aan te doen, er is maar één remedie. Intussen probeerde ik me te herinneren waar de laatste oningeleverde opdracht voor levensbeschouwing over ging. Het werk dat ik wél heb uitgevoerd voor dit vak betrof altijd knip- en plakwerk, het vinden van krantenknipsels en andere activiteiten die ik weinig voorbereidend wetenschappelijk kon noemen. Een diepe zucht. \"Heren, het is zaak zo snel mogelijk te slagen dit jaar.\" verbrak ik mijn persoonlijke stilte eventjes en hervatte hem weer. Het kantinegeruis was daarentegen al de hele tijd ononderbroken verdergegaan. Gepubliceerd op 16 september 1999

---