Het Stukje - Fanmail is geweldig!
Door Camiel
Lieve scholiertjes,
De afgelopen weken heb ik een beetje nagedacht over deze Stukjes en ook nog iets geconcludeerd. Het begon toen sommigen van jullie mij fanmail gingen sturen. Ik ben zestien (tegen de tijd dat jullie dit lezen misschien al 17) jaar en krijg voor het eerst in mijn leven fanmail. Aan degenen onder jullie die geen filmster zijn, in de Top 40 staan, OF een Stukje schrijven, kan ik vertellen: Fanmail is het mooiste wat er is. Het leven is een hoop grijze stront waar de maden doorheen krioelen, fanmail zet er een vrolijk vlaggetje op.
Mocht ik mijn punt nog niet helemaal hebben kunnen onderstrepen, dan doe ik dat nu: Fanmail is geweldig! Ik kan al niet meer wachten tot ik mails binnenkrijg met jpegjes van gescand damesondergoed. Print ik ze uit en hang ze aan de muur, als een soort van oorkondes. Zouden jullie deze slipjes graag wel eerst willen wassen? Remsporen komen zo contrasterend uit op mijn spierwitte muur.
Tevens ben ik op zoek naar een stalker, wederom liefst van het vrouwelijke geslacht, die mij via meel of ICQ lichtelijk irriterend steeds opnieuw duidelijk maakt hoe erg ze naar mij verlangt, opdat ik haar steeds weer mag afwijzen. Maak het niet te bont, anders zorg ik dat de digitale Don Corleones van Scholieren.com je keihard terugpakken.
Fanmail is geweldig! Hetgeen ik geconcludeerd heb na mijn lange nadenken is het volgende: Ik ben van plan om voor de rest van mijn leven te blijven schrijven. Het is namelijk heel erg leuk en als het meezit stellen anderen (de lezers) je woorden ook nog eens op prijs.
Stiekem had ik eigenlijk al een journalistieke/literaire carrière gepland, maar volgens mij weet ik het nu zeker. Ik was vorige week, een zondagmiddag was het, bij een signeersessie van een boek. Micks boek, het Nachtboek. De beste man had vier jaar lang Nachtboeken bijgehouden. Dat zijn zeg maar Stukjes voor de grote mensen, de mensen die niet worden uitgelachen door brede portiers als ze op de massieve deur van een club kloppen, zogenaamde nachtdieren. Hele leuke mensen, misschien zelfs leuker dan scholieren, ook al zit er één nadeel aan ze: Nachtdieren leven, nomen est omen, in de nacht, het liefst in die van zaterdag op zondag. Met als gevolg dat ze allen om drie uur 's middags liggen te ronken als een peleton wielrenners met ongeoliede fietskettingen. Deze mensen zullen voor geen geld rond die tijd hun nest uitkomen, laat staan dat ze een frisse wandeling naar Athenaeum boekhandel op het Spui maken. Ook niet voor Mick.
Ik ben echter geen nachtdier. Ik sta niet elke zaterdagnacht mijn reet te schudden in het ritme van de vierkwartsmaat en had daarom op de zondag erna ruim de tijd een bezoekje te brengen aan Mick Boskamps bescheiden bijeenkomst. Het was er rustig, zeg maar stil, vooral in het hoekje waar hij zat. Af en toe kwam iemand vragen of hij er even langs mocht om bij de reisgidsen te komen. Toch bleef Mick lachen, heel erg breed.
Het was een gezellige middag. Mensen liepen in en uit, keken bewonderend naar het boek, zeiden gedag en liepen verder naar de kassa. Om de zoveel tijd werd gevraagd of we allen nog iets wilden drinken, Venus (da's Micks vriendinnetje) kwam foto's maken en Alfred (de eindredacteur van Micks boek) draaide plaatjes. Er was sfeer. Zekers..
Maar de nachtdieren bleven toch een beetje weg. "Is het niet wat jammer dat ze er niet zijn?" vroeg ik de schrijver, terwijl ik me naar hem toe draaide.
"Lieve Camiel," sprak de wijze oude man: "Dit zou ik allemaal gratis doen."
(professionele stilte..)
Hoewel ik wist dat Mick loog maakte het een diepe indruk op me. Want het was waar. Het hongerloontje of de moeie benen zijn niet de eerste redenen waarom een fabrieksarbeider zonder plezier aan zijn werk gaat. De man aan de lopende band kent zijn baas niet, laat staan dat laatstgenoemde meldt dat hij blij is met het werk dat zijn werknemer hem levert.
Stukjesschrijvers daarentegen, doen hun werk met plezier. Dat komt omdat er wel eens dagen zijn dat ze Eudora openen en hun meel tjekken om vervolgens een berichtje te lezen met de titel:"Reactie op het Stukje". Die zondag, toen ik thuiskwam, was dat het geval. Ik klikte zo'n berichtje aan en las, terwijl de tranen uit mijn ogen spoten:"Je bent geweldig."
Als er een vrolijk vlaggetje in staat is het lang niet zo erg om in de stront te trappen, wat jullie?
Gepubliceerd op 11 februari 1999