Het Stukje - Drie Uur WTC 3
Door Camiel
Het is niet de meest geschikte omgeving voor mijn huidige gemoedstoestand. Ik wil even rustig zitten, niks doen, nergens aan denken. Geen schetterende Frits, geen geslurp van Joeri\'s pakje appelsap, geen lallende Platvoet Sjonnie, maar vooral, nee, asjeblieft niet de priemende ogen van Shil! Ze steekt boven iedereen uit, waarschijnlijk ondersteund door de schouders van Ace, of Dick als hij kon komen. Ik ben wel eens eerder knock-out geslagen en toen ik weer wakker werd was ik omringd door een groepje schone damesgezichten. Ook dat van Shil. Op zich leuk om in de aanwezigheid van al die dames te zijn, maar niet als ze zulke blikken dragen. De blik die meerdere dingen kan betekenen en daarom zo beangstigend lijkt: Is ze boos of alleen bezorgd?
Eén ding lijkt beter te worden, ik hoor niks meer, geen irritante geluiden, ook geen gejoel of gejuich. Dit is waarschijnlijk wat ze bedoelen met concentratie, zo gebrand zijn op iets dat je de rest om je heen vergeet. Camiel voelt zich raar, jongens en meisjes.
Surrealistische EO-trip
Als de EO geen natuurfilms of talkshows over dodelijke ziektes uitzendt, dan worden wij kijkers af en toe verwend met een Japanse anime. Tekenfilm dus. \'Alleen op de Wereld\', \'De Zwitserse Familie Robinson\', je kent ze wel: kindermanga\'s. Een door mij bejubeld fenomeen uit die films is het werkbesparende shot waarbij de tekening stilstaat terwijl de camera er langzaam overheen glijdt. Veel gebruikt in gevallen van grote menigtes; eventjes met een freezeframe over die tekening heen, zodat je als kijker alle tijd hebt om die vrolijke mangasnoetjes doordringend aan te kijken. Hier op Station Zuid, te Amsterdam, het is circa drie uur \'s middags en heb ik voor mezelf ook maar een freezeframe ingelast. Ik wil eventjes rustig de tijd nemen om te zien wie die mensen zijn, die er een stijve uit halen door mij te zien sterven. Mijn camera trekt langzaam een panoramaatje langs de stilstaande joelende gezichten. Dan houdt hij stil. Daar, bij een bevroren gezicht, wat toch lijkt te bewegen. Het gezicht wat ik eerder heb beschreven, die met die blik.
Redelijk dom van me, om nu pas te ontdekken waarom ik hier sta, in het midden van het Mickey Mousehoofd. Om te denken dat ik hier sta te wachten tot ik lens geslagen word door ene Gino, vanwege een tafel. Alsof Gino, de nonchalanterik, zich ooit heeft bekommerd om iets nutteloos als een tafel. Ik heb de film Spartacus toch minstens vier keer gezien? Twee keer op de BBC, een keertje ARD en België 2. Ik heb vier keer gezien hoe Kirk Douglas en de Ethiopiër uitgekozen werden om tegen elkaar te vechten en hoe ze doorkregen dat ze niet tegen elkaar vochten, maar tegen de sadisten die hun bekeken.
We zijn voor de gek gehouden, Gino. Misschien door onszelf, maar in ieder geval door deze menigte. De hele middag wisten we niet beter dan dat we hierheen kwamen vanwege een tafel, maar wie vecht er nu om een tafel? Daarom heeft er deze dag nauwelijks iemand met ons gesproken, omdat ze bang waren dat wij de waanzin van ons voornemen inzagen en doorkregen waarom er eigenlijk gevochten moest worden. Ze waren bang dat wij in plaats van naar elkaar, in de rondte gingen kijken. Want zeg nou zelf: Hoe kunnen deze achthonderd barbaren zoveel waarde hechten aan een geschil om een tafel waar ze nog veel minder om geven dan wijzelf? Ik zal het je in één keer zonder prozaïstische onzin zeggen:\"Wij worden geacht op de vuist te gaan om het publiek een stijve lul te bezorgen.\"
Ik wil weg, vertelt mijn gevoel me. Mijn ratio is er namelijk al vijf minuten geleden, tijdens de freezeframe, vandoor gegaan; houdt blijkbaar niet van druktes. Net zoals Don King en de gebroeders Bever zich naar binnen hebben gewerkt, zo kan ik toch ook naar buiten? Gewoon een beetje agressief doen. Wat moet ik anders, zonder ratio? Door de muur, daar gaan we.. Toch nog moeilijker dan het in eerste instantie leek. Ik bevind me in een dromerige situatie. Ken je die dromen? Waarin je op een ladder wil stappen, maar steeds naast stapt, of voor iets weg probeert te rennen, terwijl het net lijkt alsof je je in water beweegt (en dus noppes verder komt)? Desnoods klim ik over die brugklasserhoofdjes, baan ik me crowdsurfend een weg naar die roltrap daar, om daarna een vlucht naar het perron te maken. Maar iets houdt me tegen, iets dat in de verte het gejuich doet oprijzen. Het afgrijzelijke gejank des Platvoet Sjonnies wordt slomer en lager van frequentie. Het water dat mijn vlucht verlangzaamt verstikt me, grijpt me krachtig bij de nek - ik voel twee ringen tegen mijn hals drukken. Hoogste tijd, zo lijkt me, om het op een meppen te zetten, alle kanten op, alsof ik met een zwerm wespen te doen heb. Na verscheidene keren in niets anders te hebben geslagen dan het water raak ik nu iets harders:\"Auw,\" Geschrokken trek ik m\'n hand terug, haal diep adem, maar dat is nog niet genoeg om voldoende zuurstof binnen te krijgen:
\"Hoedt u allen,
mensen om mij heen,
Camiel staat op het punt van vallen,
zodra hij straks is uitgewankeld
op zijn vermoeide rechterbeen.\"
Plink Plonk!
De harde plof heb ik niet meer meegemaakt, daar was het iets te donker voor. Ik besloot even te wachten met het openen van mijn ogen, niet alleen omdat ik wist dat er een vervelende hoofdpijn op me stond te wachten zodra ik zou bijkomen, maar ook om eventjes te luisteren naar die prachtige rustgevende meisjesstemmen die ik hoorde fluisteren. Fuck zen, mediteren, \'de natuur opzoeken\', massage, stressballetjes, chillen-op-pillen.. Fuck rustige plekjes zoals het Begijnhofje en de kerk, de sauna, het park, waar de vogeltjes fluiten. Voor mij bestaat vanaf nu de ultieme ontspanning uit het wakker worden op het tramperron van Station Zuid/WTC, gewekt door een vijftal fluwele meisjesstemmen, de één nog zachter dan de ander.
\"Hij mept wel als een fagget..\"
\"Lul niet, het was toch raak?\"
Zo te horen waren Ed en Willem Bever ook nog steeds van de partij.. \"BEN JE WAKKER?!!!!\" schetterde Frits door z\'n megafoon, wat hem niet in dank wordt afgenomen door de bezorgde damesclub.
Natuurlijk was ik wakker, Fritsie, maar dat ging jou niks aan. Kwek niet zo irritant door dat prachtige geluidje van de lijn 51 - plinkplonk! - heen, houd je bek als ik luister naar de tonen die de bouw van het ABN-AMRO-gebouw aan de overkant voortbrengt. Het werd me tijd om officieel te ontwaken, met mijn eigen ogen te zien hoe vrij ik was; of juist niet, misschien was de stoet nog steeds stilletjes aanwezig, of had Joeri de krijtcirkel groter gemaakt, zodat ze op dusdanige afstand waren dat ik ze niet hoorde.
Het was doodstil in de abri, stil genoeg tenminste. Er waren maar vier jonge vrouwen in plaats van vijf, zoals ik eerder dacht, Diego, Joeri en Frits waren er inderdaad ook. En Khalid. Hij schoof me een paar bankbiljetten in mijn borstzak, een klein percentage van zijn opbrengsten. Nog één keer glimlachte hij en stak z\'n duim op.
\"Waar is Gino?\" vroeg ik en hoopte nu eindelijk eens een antwoord te krijgen. \"VU ziekenhuis geloof ik, die is het dichtstbij, niet?\" Dat konden de andere dames bevestigen.
Gepubliceerd op 22 april 1999