Het Stukje - Drie Uur WTC 2
Door Camiel
De grote pauze. Ik kreeg geen code, al was het alleen maar omdat Khalid mijn tegenstander daar van had weerhouden ten behoeve van zijn bookmakerpraktijken. De enige mensen die zich met mij - tot vanmiddag drie uur was ik de melaatse van de school - durfden te vertonen waren Shil en Ace. Shil beet op haar lip, twijfelend dus. Ace dacht niks.
\"Was dan wat duidelijker geweest.\" zei ik tegen Ace.
\"Ik stond met m\'n armen te zwaaien!\"
\"Ietsje te laat, dat wel. Toen stond die reus al achter me.\" Ik was benieuwd waar Shil aan dacht. Het deed me een beetje goed dat er één iemand was die zich om mij bekommerde, dat kon ik zien aan het lippenbijten. \"Waar denk je aan?\" vroeg ik daarom.
\"Ik zit na te denken..\" zei Shil:\"Zal ik Dick even bellen? Of hij ook komt vanmiddag.\"
\"I\'m Spartacus!\"
In de gelijknamige film komt gladiator Spartacus in de arena tegenover een Ethiopiër met drietand te staan die eerder in het verhaal afgeschilderd werd als een keihard, beangstigend persoon. Ze worden geacht met drietand en een zwaard elkaar te lijf te gaan totdat de dood er op volgt. Na een spannend staaltje Hollywoodspektakel heeft de Ethiopiër zijn drietand op de keel van Spartacus gezet, wachtend op het teken van leven of dood dat door het publiek gegeven moet worden. Sadistisch als ze zijn, richten de hoge dames en heren hun duim omlaag: Steken maar. Er volgen close-ups van een zwetende Kirk Douglas en de man met de drietand.
De Ethiopier bedenkt zich: Wie is nou eigenlijk zijn vijand? Toch niet Spartacus? Neen meneer, dat adellijke stelletje snobs op die tribunes, met die duimen omlaag, die hebben hem gevangen gezet en gedwongen te doden. Hoppa, hij keert zich om, werpt z\'n wapen richting de tribune en wordt daar binnen een paar seconden voor bestraft: Speer in zijn rug. Spartacus kijkt nog altijd even ademloos toe en is blij dat hij nog leeft.
Ook de uren na de pauze kwam ik heelhuids door, ondanks de vele (flauwe) grappen die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Nog drie kwartier en dan was het zover. Alleen de scheikundeles en enkele extra minuten lagen er tussen nu en mijn dood, dat wist iedereen zeker. De leraar was onrustig, krabbelde veel te snel op het bord en praatte onduidelijk. Tussendoor keek hij bijna even vaak op zijn horloge als ik en klapte rond half drie zijn boek dicht:\"Zullen we het vandaag maar laten voor wat het is, dames en heren? Dan kunnen we over de betere plaatsen beschikken voor het spektakel.\" Het bleef stil, wat geroezemoes daar gelaten. Op deze school lijkt iedereen sowieso nogal flauw, suf of relaxed, hoe je het wil noemen. Zal wel komen door de grote hoeveelheden wiet die mijn lieve schoolgenootjes er dagelijks doorheen jagen in hun pauzes. Het is voor het eerst dat ik mensen heb gezien wiens prestaties tijdens het lesuur na de pauze beter werden ten gevolge van hun knetterkruid. Het gespuis ratelt met gemak elke formule op die je wilt, grammaticaregels galore (inclusief die van talen die ze niet in hun pakket hebben) en zegt er nog een gratis wijze spreuk achteraan. Volgens de regels van de school zijn drugs verboden, maar de schoolleiding kijkt liever ander kanten op: Doping zorgt voor hogere cijfers in het jaarlijkse Trouw scholenonderzoek.
Tijdens de intocht naar het WTC sta ik geenszins in de belangstelling, ik loop als een toeschouwer mee met de groep. In de verte klinkt de ongestemde akoestische gitaar van Platvoet Sjonnie, hij zingt vieze liedjes, een van zijn specialiteiten. Hele gore teksten zijn het, maar dat weten we niet, we kunnen er namelijk geen fuck van verstaan wat die gozer bralt:\"Lekker blijven doorzuipen Sjon!\"
Khalid regelt nog steeds zaken. Het kan niet anders dan dat hij binnen een half uur de rijkste gozer van de school is, dankzij mij. Graag gedaan, Khalid, doneer je wel een deel van je opbrengsten aan de Stichting \'Een Nieuwe Neus Voor Camiel\'? Hij lacht, steekt voor de zoveelste keer zijn duim op. Waar is Gino?
\"Let\'s get ready to rumble\"
De groep houdt stil op het plein voor de roltrappen die naar de trein- en metroperrons leiden. We zijn aangekomen in de arena:\"Mortari te salutant, spelfouten voorbehouden.\" Ik sta in het midden van de steeds sneller groeiende mensenmassa, die overigens lijkt te wijken voor een naderend object. Binnen een paar seconden herken ik de stemmen van dit object. Het is ons beruchte duo, die lurkend aan hun pakjes appelsap het midden opzoekt: Diego en Joeri, alias Ed-en-Willem-Bever-fiksen-alles.. \"Effe opzij, gab\'.\" Joeri bukt zich voorover, leunt met z\'n ene hand op z\'n knie en raakt met de ander de grond, daar zit namelijk een krijtje in. \"Ken ie?\"
\"Ja!\" Diego en Joeri trekken een rondje. Althans, voor hun lijkt het een rondje, nuchtere mensen herkennen het hoofd van Mickey Mouse. Nog een entree. Kijken wie daar de menigte doet wijken? Onze Master of Ceremony, de Don King van vandaag heet Frits, gewapend megafoon. \"Van Frans en Willem geleend, goed he?\" zegt hij tegen me. \"Hallo?\" zegt hij. Het apparaat versterkt Frits\' stem niet. Gelukkig fiksen Ed en Willem Bever alles.
\"Bedankt Joeri..\" zegt Frits:\"Dames en heren!!!!\" Gejuich.. Achthonderd man plus toevallige passanten spitsen hun oren in de richting van Fritsie:\"Let\'s.. GET READY TO RUMBLEEEEEEE!!!!!!!!!!!\"
Lekker is dat, het gevecht is nog niet begonnen en ik heb mijn trommelvlies al geblesseerd. Lul vooral door, Frits.
\"Ik wil iedereen achteraan vragen te stoppen met duwen! Er zijn hier al reeds drie brugklassers met ademhalingsmoeilijkheden afgevoerd! En de mensen vooraan, blijf alsjeblieft buiten de krijtstreep, hij staat er niet voor niks.\"
\"Zeker niet,\" beaamt Diego:\"Dat is vakwerk waar je op staat, eikel.\" Diego slaat een brugklasser die streep overschreidt.
\"Dames en heren, hier staat hij, klaar om klappen te incasseren, 70 kilogram zwaar, 1 meter 75 lang, nul gevechten ervaring: Camiel \'De Schender van de Verkeerde Tafel\' Bulder!!!!!\"
\"Frits!\" sis ik:\"Ik weeg 65 kilo en ben 1 meter 84!\" Frits doesn\'t give a fuck. Waar is Gino?
Einde deel 2, lees over 2 weken het slot!
Gepubliceerd op 8 april 1999