Het Stukje - Drie Uur WTC
Door Camiel
Zoals ik eerder kan hebben vermeld ben ik dit jaar nieuw op mijn huidige school. Dat brengt met zich mee dat ik na zeven maanden nog steeds niet van alle gewoontes, tradities, normen en waarden van het kleine cultuurtje geinformeerd ben. Neem maar van mij aan dat je bij het wisselen van school je goed moet informeren. Doe geen stomme dingen, zoals ik...
...tenzij je van tevoren weet dat het een leuk Stukje met zich meebrengt.
De kantine, in de pauze een samenscholingsplaats voor alle niet-rokers. Het is een langwerpige ruimte met een laag plafond, om de vier meter staat een pilaar met een tafel er tegen aan.
De luipaard en de antilope
Ik had tot nu toe nog nooit die ene tafel uitgekozen om aan te gaan zitten. Of was dat toch een bewuste keuze geweest? Hing er al die tijd al een ongastvrije sfeer boven de plek, waardoor ik er nog nooit was gaan zitten? Het was de kleine pauze van vrijdag, waar in ik me afvroeg waar alle bekenden gebleven waren. Siemon, Maarten, noch David waren ergens te bekennen.
Het eerste signaal wat me er toe deed besluiten zenuwachtig te worden waren de starende blikken van Khalid en Ace. Het was een gevoel zoals je die kent uit natuurfilms.
Antilope kijkt schuchter om zich heen, staart. Op de achtergrond klinkt, in geval van EO, een klarinet, of, wanneer het een commerciele zender betreft, een aanzwellend strijkersorkestje. Daar volgen de eerste beelden van het luipaard, net zo geconcentreerd als zijn prooi staart hij voor zich uit. De prooi dwarrelt nerveus verschillende kanten op, voelt niet aan dat zijn natuurlijke vijand hem van achteren besluipt. De klarinet gaat sneller spelen, de strijkers begeven zich naar hogere toonregisters. Het luipaard rommelt aan zijn versnellingsbak en gallopeert - of is dat werkwoord alleen aan ijverige paarden besteed? De antilope zet het hem ook op een lopen, iets te laat, best wel zielig. Hoewel het ook wel sneu zou zijn wanneer de antilope harder kon hollen, dan hadden we moeten toezien hoe de gevlekte magere neptijger van de honger stierf. Het verscheuren van een weerloze naieve antilope is een veel spannender aangezicht dan een langzaam stervende luipaardse hongerstaker. (Als je als Turkse witte illegaal dus verlegen zit om media-aandacht weet je nu wat je te doen staat; stop niet met eten, laat jezelf kapotgebeten worden door een agressieve Mastino Napolitana - daar luipaarden niet zo snel voor handen zijn in dit land) De klarinet of de strijkers ebben langzaam weg, zachtjes horen we het gesmak van een luipaard en zien we in een sloom tempo de ingewanden van een antilope naar buiten stromen. Dat geeft de commentaarstem (in de regel een onvervalst Engels accent) de mogelijkheid uit te leggen hoe beide dieren hebben bijgedragen aan hun evolutie. Evolutie op de EO, ik zweer het je.
Het was allemaal een deel van de evolutieleer, dus waarschijnlijk de schuld van ene Charles Darwin, dat ik die vrijdag vijandelijk op mijn schouder werd getikt door Gino. Hij was niet bereid te glimlachen toen ik hem vrolijk begroette. Sterker nog, hij was sowieso niet van plan maar een enkel woord te veel aan mij te spenderen. Drie zouden het er worden. Mag ik ze in hoofdletters voor u uitschrijven?
\"DRIE UUR, WTC.\"
Een uitleg bij het stukje beknopte poëzie zat er niet in. Pas toen Gino (in eerdere Stukjes nog zo aardig tegen me) de kantine was uitgemarcheerd viel het me op dat het de afgelopen minuten doodstil was geweest. Snel kwam Khalid naar me toegelopen. Ik gaf hem een verbaasd gezicht:\"Wat?\"
\"Wat doe je, man?\"
\"Wat?\"
\"Weet je wel waar je zit?\"
\"Nee toch?\" Opeens kwam het woord in m\'n hoofd op, terwijl Khalid het voor me uitsprak:
\"De Verkeerde Tafel!\"
Sterf ze
Achter me klonk de bekende krakende lach van Joeri, vermengd met die van Diego, welke meer leek op een uil. Ook Khalid, die voor me zat had de grote grijns des leekvermaaks op z\'n smoel. Ik lachtte niet. Camiel keek beduusd voor zich uit, geïrriteerd door het feit dat hij al bijna vijf minuten onafgebroken werd uitgelachen door Peppi en Kokki achter hem.
\"Looooser!!!\" gierde Joeri (of Diego).
\"Ah-Yieaahhhh boy!!!\" Weer die gierende lach.
\"Hoe moest ik het nou weten?\" probeerde ik tussen het gekraak en geloei te komen:\"Waarom waarschuwt niemand me er ook niet voor?\"
\"Zag je me dan niet?\" zei Khalid.
\"Nee.\" antwoordde ik nukkig.
\"Hee, maar toch bedankt hè?\" sprak Joeri me toe. Toen ik me omdraaide zag ik hem zitten zuigen aan het rietje van zijn pakje dubbeldrank:\"Ik heb wel weer eens zin in een goeie vechtpartij. Op het WTC.\"
Een aantal jaren geleden zijn de etiquette inzake vechtpartijen op mijn school drastisch veranderd. Vroeger sloeg men er als een kip zonder kop op los, in de kantine, wat tot gevolg had dat er binnen tien seconden een leraar tussenbeiden was gekomen en het grootste gedeelte van de leerlingen de twee klappen die er in totaal vielen niet eens hadden kunnen zien. Dit schreeuwde om hervormingen, dingen moesten anders aangepakt worden. De grootste vechtersbazen hebben toen de koppen bij elkaar gestoken en bedachten een oplossing. Een oplossing waarbij er gevochten kon worden tot één van de twee gladiatoren bloedend ter aarde stortte. Een oplossing die de storende factor van vredestichtende leraren wegnam. Maar boven alles een oplossing om iedereen die dat wil de gelegenheid te geven als publiek aanwezig te zijn en daar vroegtijdig van op de hoogte te worden gehouden. Daartoe vond het comité de volgende beroemde regel uit:\"Drie uur, W(orld)T(rade)C(enter).\" In het geval van een verkort rooster heeft men het over:\"Twee uur, WTC.\"
Parveen keek me beschaamd aan:\"Sorry..\" Waarna ze een briefje van tien gaf aan Khalid.
\"Op Gino.\" zei ze. In tijden van nood leer je je vrienden kennen. Mensen die over jouw in elkaar gemepte kadaver geld willen verdienen.
\"Khalid..\" sprak ik zachtjes. Khalid keek op van z\'n waaier geld. \"Kan er niet iets gebeuren, zodat het vanmiddag allemaal niet doorgaat?\"
\"Er is inderdaad een kans dat je vanmiddag niet hoeft te vechten.\"
\"Hoe dan?\"
\"Als je in de grote pauze de code krijgt.\"
Eventjes wachtte ik, in de hoop dat Khalid zou uitleggen wat de code was. Dat deed hij, toen hij na een paar seconden hoogte kreeg van mijn onwetendheid.
\"De code houdt in dat Gino al z\'n maten opgetrommelt en je in de grote pauze al naar de tyfus schopt, zonder aankondiging. Hele vieze streek, komt weinig voor... Is zo zielig voor de mensen die het dan niet hebben kunnen zien.\"
Parveen knikte dat ze het eens was met Khalid.
Ook al was ik op dat moment waarschijnlijk de allerbangste middelbare scholier van Nederland, ik had nog nooit zoveel aandacht genoten. Daan en Tristan hadden wel hun geld gezet op mij, zeiden ze. Khalid sprak dat tegen, alleen Frits en iemand die ik niet kende hadden op Camiel gegokt (16 tegen 1) in plaats van op Gino (5 tegen 3). Misschien heb ik uiteindelijk besloten om niet voor Gino te vluchten vanwege Frits. Die arme knul was de enige die mij zichbaar steunde op deze angstige dag. En Shil misschien, die bezorgd keek, een beetje twijfelend; ze beet op haar lip, omdat ze iets wilde zeggen. Ze zei niets.
Er restten nog een paar minuten voor de bel van de grote pauze zou gaan. Het was wellicht beter voor me om de code te krijgen, dan was ik er snel vanaf: Een paar Timberlands in je ballen, wat gouden ringen op je smoel en je bent vrij.
Daar klonk echter het gekraak van de nauwelijks gebruikte intercom. Het was de stem van Willem, één der concierges.
\"Voor de mensen die nog niet op de hoogte zijn: Vanmiddag om drie uur zal er bij Station Zuid/World Trade Center een vechtpartij plaatsvinden tussen twee 5VWO\'ers. Het betreft Gino, ons allen bekend.. en een debutant: Emile... pardon, Camiel. We hebben conrector Speer en de bekende zwerver met de gitaar, Platvoet Sjonnie van het WTC, bereid gevonden het voorprogramma te vullen met muzikaal entertainment. Tot zover dit bericht.\"
\"Hij gaat klaapppppehhh krijgen!!!!\" Gierend van het lachen rolden Diego en Joeri onder hun tafel. Niks zo amuserend als het vooruitzicht van mijn verbouwde gezicht. Khalid trok een glimlach met de rechterkant van zijn mond en stak z\'n duim op:\"Sterf ze..\" Echt, lieve scholiertjes van me, mijn klasgenoten hebben het allerbeste met me voor.
einde deel 1, lees over 2 weken het vervolg!
Gepubliceerd op 25 maart 1999