Het Stukje - De Samenzwering
Door Camiel
Ik zeg het maar meteen! Ik nomineer iedereen! Alle achthonderd bewoners van het Big Brotherhuis waar ik mijn opleiding volg.
Steeds vaker bekijk ik deze wereld vol afgrijsen, door de openingen tussen mijn vingers. Af en toe is het namelijk niet om aan te zien: Geloof Camiel en neem maar van hem aan dat het universum gezien vanuit deze hoek een desolate plek is. Dat komt omdat er te veel onbetrouwbare figuren in rondlopen, of mensen bij wie de incubatietijd van het onbetrouwbaarheidsvirus nog aan de gang is.
Mijn-God-wat-heb-ik-een-hekel-aan-ze. Al meer dan een jaar zit ik op een school die ik haat vanuit de grond van mijn hart. Ik heb er totaal geen binding mee, gebruikte de term \'mijn school\' tot nu toe nooit. Dat zal ik hopelijk ook niet doen, \'mijn school\' is geen school waarvan ik niet weet hoe de rector er uit ziet, waarvan ik hoogstens tien procent van de lokalen ooit bezocht heb en waar men over een \'soos\' praat in plaats van een schoolfeest. Ik hekel de mentaliteit. Als ik (voorbeeldje) op deze school de drempel van de docentenkamer overschrijd word ik aangekeken maar niet aangesproken. Een gymleraar zal mij met zijn hand op mijn borst terug naar buiten duwen en zonder woorden duidelijk maken dat het een kamer voor De Verhevenen is, waar ik nooit van mijn leven toe zal kunnen treden. Daarvoor moet je leraar worden.
Dit voorvalletje overkwam mij vorig jaar, in hetzelfde jaar dat de rector (die onbekende) aankondigde dat hij van plan was de communicatielijnen door de school in te korten. Het kost een tijdje om deze moderne taal te interpreteren, maar dan blijkt de Onbekende Man toch gelijk te hebben. Kortere communicatielijnen, groot gelijk. Als er begonnen kon worden met die tussen de leerlingen en hun docenten is deze jongen al blij. Met weemoed kijk ik terug naar de tijd dat ik mijn te laat ingeleverde opdrachten in de docentenkamer direct aan de betreffende leraar kon overhandigen, zo verliep het op mijn oude school. Tegenwoordig komen mijn verslagen, opdrachten en scripties terecht bij diegene die zich de hand op mijn borst drukt en me met een agressief gezicht terug de drempel over duwt. Op deze manier kan ik toch niets anders bedenken dan dat het tuig binnen bezig is met allerlei interessante praktijken? Misschien zit mijn leraar Nederlands ergens in een hoekje een shotje heroine klaar te maken voor z\'n collega die mij na de pauze moet onderwijzen in de natuurkunde. Het is mogelijk dat de sectie klassieke talen in plaats van koffie te drinken zich bezig houdt met perverse handelingen. Doen ze \'dat ene met het koffiekopje\'? Ik wil het weten, want die handen raken mijn leerstof en kopietjes aan, of sterker: worden op mijn borst gedrukt als ik tracht het hol binnen te komen. Er zouden onschuldige, kleine brugklassertjes gegijzeld kunnen worden, die geofferd worden door maffe biologieleraren, onder de noemer \'koterverbrandingen\'. Het kan allemaal, want ik weet niet of het tegendeel waar is, verder dan de drempel zal ik niet komen. Bovendien kijken mijn docenten Nederlands en natuurkunde soms verdacht wazig uit hun ogen. De eerste vindt alles dan ontzettend \'relaxed\'. Ik acht niets uitgesloten.
We kwamen met z\'n achten van die andere school. Het grootste gedeelte van de groep heeft het hier inmiddels wel naar zijn zin. Stuk voor stuk zijn ze gehersenspoeld door de pionnen van de school. Alleen Yaella lijkt nog steeds dezelfde onschuldige uitstraling te hebben als de eerste keer dat ik met haar in de klas zat, maar ook dat mag ik niet als iets zekers beschouwen. Voor hetzelfde geld is zij als lokaas van de Onbekende Man naar voren geschoven om mij de val in te lokken. Ik mag daarom niet te veel vertrouwen op haar glimlach en aangename zwijgzaamheid, voor ik het weet ben ik in de val van de biologieleraren gelopen en kan het nog letterlijk heet onder m\'n reet worden.
Of Shil, iemand die ik al vaker in mijn stukjes heb genoemd. Shil heb ik beloofd iets over haar te schrijven, ter ere van de lange tijd dat ik haar kende. Het lijkt het echter steeds moeilijker te worden dit verhaal te voltooien, omdat het moet gaan over iemand die me elke keer dat ik haar zie minder bekend voor komt. Het enige wat ik nog met haar te bespreken heb zijn onze herinneringen aan de kleuter- en basisschool. In het heden hebben we al nauwelijks meer wat gemeen. Zij is een gehersenspoelde leerling van deze school geworden. Ik niet. Ik ben als de dood te zwichten voor de gewoonten van de school. Zo drink ik bijvoorbeeld nooit thee in de kantine, omdat ik niet zeker weet of hetgeen ik drink me niet tot een zombie maakt. Nog nooit ben ik een toilet op school binnengegaan, bezoek sowieso geen plekken waar concierges me kunnen opwachten met een zakdoek vol chloroform. En iets wat ik zeker niet doe is luisteren naar leraren, ik ben er van overtuigd dat ze in staat zijn in hun uitleg over de Koude Oorlog of redoxreacties hypnotische boodschappen te verstoppen.
Overal om me heen lopen de pionnen van het schoolregime rond, overleggend hun strategie, hoe ze mij in de val kunnen laten lopen en me een van hen zullen maken. Helaas kan ik niet verstaan wat ze zeggen, want ze communiceren in een speciaal taaltje. Men beweert dat het Chinees is, maar daar geloof ik geen ene fuck van. Mijn klasgenoten zijn vergiftigd via de kipburgers van de kantinekoning Ko en zullen voor de rest van hun leven gedoemd zijn te functioneren als zombies onder het regime van de Onbekende Man en de bewoners van de docentenkamer. Als bloedhonden worden ze nu afgestuurd op verzettende geesten zoals ondergetekende, met de opdracht hersenen te spoelen met een speciaal soort shampoo, zodat ze netjes meelopen in het systeem van de schoolleiding.
Daarom nomineer ik iedereen, omdat ik het gevoel heb dat er een samenzwering tegen me wordt beraamd met het doel mij ten gronde te richten. Om met de beroemde woorden van Tara te spreken:\"Er zijn te veel schijnheiligerds.\"
Nog een half jaar verzet bieden, dan ben ik geslaagd, kan ik ontsnappen. Tot die tijd mag ik geen kipburgers eten en moet ik met m\'n vingers in de oren lessen volgen. Het lijkt me ook beter als ik zoveel mogelijk uit de buurt blijf van die obscure ruimte op de eerste verdieping, dan lever ik mijn verslagen maar niet in. Anders eindig ik net zoals Siemon; zijn vriendin gaat hem \'Chinees\' leren, zegt hij.
Gepubliceerd op 19 oktober 1999