Het Stukje - De Evolutie van het Tongzoenen tot de Grotemensen-Sex

\"Hello, I am Fireman Bill!!\" gilde de ene piepstem zes jaar terug, terwijl de andere al gauw overstemde met:\"..and I am going to tell you something about safety at school!\" Waarna ze allebei nog harder krijsend over de besneeuwde grond van het schoolplein rolden, bijna tegen de zandbak aan. Zo leerden de jongetjes elkaar kennen, omdat ze de enigen in de klas waren die het tv-programma \'In Living Color\' leuk vonden en het elke week keken. Een van de grootste nadelen van mijn scholenwissel is dat ik Lesley nooit meer zie. Hoewel ik hem op mijn vorige school ook al heel erg weinig zag was het wel een prettig gevoel dat hij altijd binnen handbereik was als ik hem wilde spreken. Nu moet ik in dat soort gevallen de moeite nemen om de hoorn van de telefoon op te tillen en een nummer in te toetsen. Ik haat bellen, ook al betreffen het mijn beste vrienden. Als ik de verbindingstoon hoor gaat er iets onder mijn borstkas heel hard bonzen en vergeet ik adem te halen. Gisteren was het echter makkelijker. Ik verheugde me zo om Lesley te bellen dat ik meteen mijn telefobische kwalen vergat. \"Lesley.\" \"Camiel.. Jij bent negentien!\" \"Meen je dat nou?\" \"Geloof van wel.\" Volgens mijn negentienjarige vriend zou het ontzettend leuk zijn als ik die avond langskwam op zijn verjaardagspartijtje. Dan mocht ik samen met hem in het koekhapteam:\"We spelen iedereen helemaal weg! Overigens ook met de eierestafette..\" \"We gingen toch iets leuks doen?\" vroeg ik aan Lesley op een regenachtige middag in 1993. \"Dit ís leuk!\" antwoordde Lesley en kwam overeind, zijn vriendinnetje ook. Ik stond op van de vloer en probeerde er bij te komen zitten op mijn eigen bed, dat volledig ingenomen was door het jeugdige paartje. Ik mocht Lesleys vriendinnetje niet. Ze was sloom, lachtte nooit om Fireman Bill of andere figuren uit \'In Living Color\' en kwijlde tijdens het zoenen. Van dat laatste had ik zelf gelukkig geen last, tenzij het onsmakelijke getortel zoals nu moest plaatsvinden op míjn hoofdkussen. Ik arriveerde tegelijk met Ian bij Lesleys huis, dus wandelden we samen de achtertuin in. Uitgebreid werden we begroet door de jarige. Ian en Lesley zoenden elkaar, dat is hip. Ik ben daarentegen niet zo\'n modedier en hield het bij een lang-niet-gezien-omhelzing. De andere aanwezigen aan de ronde tafel, die ik van gezicht kende (ik zat vorig jaar immers nog op dezelfde school), werden me van links naar rechts voorgesteld als Frode, Thijs en Onne. Uiterst rechts zat echter een compleet onbekend gezicht voor me. \"Ik ben Tamara, Lesleys vriendin.\" Het feit dat ik dit mooie meisje, met haar rode krullen en extroverte gezichtsuitdrukking niet kende, terwijl een van mijn beste vrienden het al drie maanden met haar hield, gaf me een tamelijk verliezend gevoel. Ik was hem te veel uit het oog verloren.
Lesley en Camiel vijf jaar geleden in Duinrell. Achterin de zaal zaten de ouders van Lesley en Camiel te hopen dat ze ongemerkt door de grond konden zakken. Helaas voor hun droomden ze niet. Hun kinderen hadden volgens plan op de traditionele afscheidsavond voor degenen die de lagere school verlieten voor complete anarchie gezorgd. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat brave kleutergezang in die even zoete musicals. \"Wat staat u nou met uw hand te gebaren?!!\" gilde Lesleys piepstem tegen de directrice, die ons duidelijk probeerde te maken dat we van het toneel af moesten. Ik tikte Lesley aan en gaf hem een decorstuk in zijn hand. Vlug pakte m\'n partner het aan en stapte ermee naar de directrice achter het doek. Vanuit de zaal klonk de stem van z\'n vader:\"Lesley! Leg onmiddellijk dat mes neer!!! Lesley!!!\" Het doek ging dicht, er vielen geen gewonden. \"Hallo?\" Floris drukte z\'n vinger tegen z\'n linkeroor opdat hij beter kon verstaan wat de persoon aan de andere kant van de lijn in zijn rechteroor zei. \"Ik wilde vragen of jullie vanavond ook stand-up comedy hebben zoals vorige week.\" Een korte stilte volgde. \"Niet?.. Maakt niet uit hoor, we komen lekker toch!\" De groep rond de tafel, die inmiddels was uitgegroeid tot bijna tien personen, applaudisseerde. Het tuig ging op weg naar het foute studentencafe om er voor wat verjaardagsgezelligheid te zorgen. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat brave studentengebabbel over tentamens en geldtekort. Lesley en ik waren gevraagd voor de zoveelste poging van onze rectoren om een schoolkrant samen te stellen. Onze taak was het verslaan van het laatste schoolfeest van 1997. Om negen uur stond ik met mijn fotocamera en een onbestemd voorgevoel bij Lesley thuis. Een terecht voorgevoel, zo bleek, toen hij samen met Ian en het heupflacon whisky in de aanslag de trap af zwalkte. \"Jij gaat vanavond denk ik niet meer zoveel foto\'s maken, of wel?\" vroeg ik hem een uur later, staand tegen de balustrade, uitkijkend over de dansvloer. Geen antwoord, had ik ook niet verwacht. Hij zag er tamelijk belachelijk uit met z\'n Kermit-badmuts die hij gekregen had van Frode. Floris en Yuri, de buurjongens, ondersteunden hem elk aan een schouder. Tamara liep drie meter vooruit, zei niets. Lesley haalde diep adem en ging verder met zijn monoloog waar hij bij het verlaten van het foute studentencafe aan begonnen was. \"Nee Camiel, je moet weten.. Je bent een van de weinigen die altijd in me geloofd heeft. Net zoals je ouders.. Hoe vaak ben ik niet, toen we op de lagere school zaten, boterhammetjes komen eten bij Gerard en Marianne tussen de middag?\" \"Gouwe tijden waren dat..\" antwoordde ik. \"Ja, en.. We hebben zoveel meegemaakt.. In het laatste jaar van de lagere school hield onze toenmalige klas zich bezig met het fenomeen \'tongzoenen\'. Inmiddels zijn we al gepromoveerd op de grotemensen-sex. Kun je nagaan wat een evolutie we hebben meegemaakt!\" Lesley zag dat ik wat chagrijnig begon te kijken en ging verder:\"Okeeee... sommigen onder ons.. die zullen wat later promoveren, maar het gaat om het voorbeeld.\" Tamara onderbrak:\"Ik zei vanavond ook tegen hem dat ie best een knappe jongen is.\" \"Dank je.\" antwoordde ik. \"Als je het maar uit je hoofd laat!\" riep Lesley er tussendoor:\"Floris, Yuri.. kunnen jullie me even loslaten?\" Hij ging bijna op z\'n muil tegen de stoeptegels toen de buurjongens daadwerkelijk loslieten. \"Mensen...\" ging hij verder. Tamara\'s gezicht vertrok, ze kende Lesley goed genoeg om te weten wat voor statements hij kon gaan maken. \"Ik zou Camiel wel even willen knuffelen..\" Mijn gezicht vertrok nu ook. De lang-niet-gezien-omhelzing van vanmiddag vond ik goed en wel, maar wanneer zoiets \'knuffelen\' werd genoemd sloeg ik aan het huiveren. En toch, waarschijnlijk kwam het door het hoge promillage alcohol dat door m\'n aderen vloeide, stemde ik ermee in dat de jarige dronkenman eventjes aan me kwam hangen en (voor de anderen) onverstaanbare woorden tot me sprak. Zenuwachtig keek ik de starende gezichten van Tamara en de gebroeders Floris en Yuri aan. \"Hello, I am Fireman Bill...\" fluisterde Lesley. \"..and I\'m going to tell you something about safety at school.\" fluisterde ik terug. Tamara gaf een kort gilletje, ze dacht dat Lesley viel, maar Fireman Bill hoort krijsend over de grond te rollen.. Kon zij ook niet weten: Geen van Lesleys vriendinnetjes kende Fireman Bill. Gepubliceerd op 6 mei 1999

---