Hersenloos
Soms, wanneer er echt geen hoop meer is, worden mensen bevangen door onverklaarbare krachten. Zie Zinedine Zidane.
Helaas lijk ik in geen enkel opzicht op de Franse stervoetballer. Wanneer ík geen hoop meer heb – bijvoorbeeld op het schrijven van een zinnige columm – ga ik mezelf afleiden. Er ligt bijvoorbeeld een goudkleurig, enigzins roestig nagelschaartje op mijn bureau. Het vraagt, het lonkt en de roestplekken grijnzen me aan.
Het is maandag. Ik merk aan mijn nagelriemen dat ik vrij heb gehad. Ze vergeten hun vroegere elasticiteit en groeien onverbiddelijk aan mijn nagels vast, omdat mijn dagelijkse manicures onder de lessen vervallen. Dus ik krab de flinterdunne restjes van mijn nagels af, rek genietend de riemen op, terwijl ik zie hoe ze wit worden als er lucht onder komt. Dat is pas leven.
Na deze rustige fase volgt de periode van manie: ik vlieg door het huis, over trappen door deuren, struikel, per ongeluk, expres, veer op een schiet door. Dan dooft het vuur en denk ik aan dood, waanzin, verspilling en rijkdom. De roes sijpelt weg, en ik besef dat ik het beeld van de gemiddelde Romeinse keizer op mezelf toepas. Ik ren, gedraag me als een turnster voor haar beslissende sprong, zet een hoge borst op. Ik maak de zweefrol op het ouderlijk bed en val daarna dramatisch neer. En ik zeg nog ‘Renske, Renske, Renske’. Maar kan mijn benen niet meer tegenhouden, en spring de trap op tree af, de tree op. Op weg naar het forum van scholieren.com.
Na de hoopvolle rust en de hersenloze extase komt de afgestompte berusting. Bladeren op het forum, surfen. Als ik maar niet na hoef te denken. Uiteindelijk beland ik in mijn map met stukken voor de schoolkrant. Keurig glijden nummer 1, 2, 3 en 4 in de overkoepelende map van het schooljaar 2003-2004. Weer een jaar voorbij.
Je zou er bijna sentimenteel van worden.
Heb je bezwaar tegen deze column? Teken dan hier de protestpetitie. Bij voldoende inzendingen zal ik deze aan mezelf aanbieden.
Gepubliceerd op 15 juni 2004