Hedwig and the Angry Inch
Door Rollo Tomasi
Hedwig and the Angry Inch begon als een off-Broadway productie gemaakt door John Cameron Mitchell (hoofdrolspeler, tekstschrijver) en Stephen Trask (muziek, lyrics). Via mond-tot-mondreclame werd het stuk steeds bekender, er werd over geschreven in bladen als Time en Rolling Stone en ze traden op in tv-shows. Daarna volgde nog een kleine wereldtournee. Ze werden benaderd door producenten van Killer Films en het resultaat was een verfilming. Regisseur Mitchell omschrijft het als een post-punk neo-glam rock musical, en veel dichterbij kun je waarschijnlijk niet komen....
Hedwig, als "Hansel" geboren in Oost-Berlijn, brengt z’n jeugd door met z’n hoofd in de oven, luisterend naar de radiozender van de Amerikaanse strijdkrachten. Hij wordt verliefd op een Amerikaanse soldaat en ondergaat een sex-operatie om met hem te kunnen trouwen en te vluchten naar het Westen haar geluk tegemoet. Maar haar operatie mislukt en Hansel houdt er een ‘angry inch’ aan over. Eenmaal in Amerika heet ze Hedwig, en al snel wordt ze verlaten door de soldaat en zit alleen in een woonwagen ergens in Kansas. Het enige wat ze nu nog heeft is liefde voor muziek. Ze ontmoet de 17 jarige Tommy, die haar minnaar en protégé wordt. Ze leert hem alles over rock&roll en geeft hem z’n artiestennaam Tommy Gnosis. Maar hij verlaat haar, jat haar muziek, en wordt een megaster. Hedwig is laaiend en richt een eigen band op en reist Tommy door heel Amerika achterna. Maar waar Tommy optreedt in stadions, moeten Hedwig en haar band het doen met winkelcentra en derderangs restaurantjes voor een paar die-hard fans en het toevallige publiek.
Zoals het een goede musical betaamt leggen de liedjes het verhaal uit, en de rest van het verhaal wordt door middel van flashbacks en monologen vertelt. Erg aanstekelijke liedjes in de traditie van Bowie, Reed en Iggy Pop. De humor is aanstekelijk en subversief. Maar de relativering ontbreekt. In een film als Priscilla, Queen of the Desert is men ervan bewust dat het genre nogal wat absurditeit met zich meebrengt. Nadat Hedwig in Amerika is aangekomen, is dat niet meer het geval. De makers lijken zich niet bewust te zijn van de kunstmatigheid van de situatie. De kijker had zich dan beter kunnen identificeren met Hedwig. De aanstekelijkheid van de film moet dus komen uit de overtuigingskracht van de performance. Maar daar hoeft niemand zich zorgen over te maken. Mitchell schreeuwt en stuitert over het podium dat het een lieve lust is en sommige nummers zullen dagen in je hoofd blijven hangen. Zo zullen de meesten toch een boel plezier beleven aan het levensverhaal van Hedwig.
Het blijft erg vermakelijk, maar je hebt toch een beetje het gevoel dat er wat meer in had gezeten. Een film die je écht had kunnen raken. Gepubliceerd op 12 maart 2002