Hable con ella
Door Eveleen
Naar het schijnt brengt Pedro Almodóvar (onder andere Todo sobre mi madre) graag markante en extravagante typetjes op het toneel. Ik weet van niks. Een vrouwelijke toreador, een danseresje, een verpleger en een journalist zijn niet eens zo vreemd. Toch zijn zij de hoofdpersonages. Ze zijn misschien niet zo gewoon. Misschien zijn we allemaal niet zo gewoon.
De vrouwen in ieder geval niet, volgens Pedro. Benigno, de verpleger, stelt: "Het brein van een vrouw is een mysterie. In deze toestand zéker," terwijl hij zijn geliefde, die in coma ligt, verzorgt.
"Praat met haar" (Hable con ella of Parle avec elle zoals de Franse poster hiernaast vermeldt), een traan van goud (lagrimas d'oro) in de filmwereld, waarin het tegenwoordig storm loopt van verdwaalde rappers, blonde zangeresjes en enge slashers die er lol in scheppen onverhoeds de levens van tieners drastisch te verzuren.
Het verhaal begint met een scène uit het ballet Café Müller van Pina Bausch. De hulpeloosheid, dramatiek en tragiek die de twee danseressen uitdrukken, werken op het gemoed van Marco. Hij is de melancholische, trendbewuste journalist, die zijn vriendin Lydia (Rosario Flores) in een coma ziet belanden.
Benigno zit naast hem. Hij gaat naar het ballet, omdat Alicia (Leonor Watling), zijn geliefde in coma, daar van houdt.
Daarna vertelt regisseur Almodóvar hoe de twee mannen bij de comateuze vrouwen betrokken zijn geraakt.
Marco en Benigno worden vrienden. Maar zelfs al ligt ze in coma, een vrouw kan een man altijd pijn doen. Daarom vlucht Marco weg naar Jordanië.
Ondertussen gebeurt er iets met Benigno.
Darío Grandinetti (Marco) en vooral Javier Cámara (Benigno) als devote minnaar/verpleger acteren heel sterk. Ze zijn hun personage, en trouwens, dat maken ze zelf wel uit. Het lijkt wel of er geen regie aan te pas is gekomen.
Komische stereotypetjes, zoals profaan roddelende dames of een brutale talkshow-presentatrice komen gelukkig ook voor. De danslerares van Alicia, door Geraldine Chaplin, is een aangenaam geinige vertoning ("Adios, my sweet potato!")
Wat maakt deze film zo geweldig? Het zou aan de alsmaar tranen latende personages kunnen liggen, of misschien aan het ietwat Hollywoodiaanse "wonderen-bestaan-toch-einde" dat ik het een ontzettend irritant rolprentje had gevonden, ware het niet, dat ze echt tranen laten en niet ordinair pathetisch staan te janken. De mannen zijn een stelletje trieste figuren, daarom is het maar goed ook dat Almodóvar tussendoor een koddig zwart-wit filmpje heeft gemonteerd en regelmatig een geloofzieke familie of de danslerares van Alicia laat opdraven ter compensatie.
Geen flitsende anno-nu hits op de soundtrack, maar weemoedige Spaanse muziek met droevige gitaarsolo's en veel dramatisch aanzwellende violen ter aankondiging van een belangrijke gebeurtenis.
Je ziet, slecht nieuws voor fans van snelle actie met een zo klein mogelijke kans op inhoud. Voor de rest: laat je huiswerk voor een tweetal uren liggen en GA voordat je dit mist! Por favor! Gepubliceerd op 17 september 2002