Garfield
Door Esther
Garfield is de dikke rode kater die we kennen van de geinige stripjes. Hij leidt een relaxed leventje en heeft samen met baasje Jon het rijk alleen. Maar dan komt hondje Odie de rust verstoren, als Jon ook hem in huis neemt. Garfield is alleen niet van plan zijn plek te delen met ‘dat mormel’ en hij werkt hem het huis weer uit. Dan loopt Odie weg en belandt in de handen van de gemene televisiebaas Happy Chapman. Het is de taak aan Garfield om hem te gaan redden.
Garfield is het enige geanimeerde personage in de film. De rest bestaat uit echte acteurs, onder wie Jennifer Love Hewitt. Maar geen van hen komt goed tot hun recht, omdat het verhaal en de tekst veel te oppervlakkig zijn. De verwachting was dat het een heel grappige film zou zijn, maar dat viel tegen. Garfield kon maar heel sporadisch een vage glimlach op mijn gezicht toveren.
De humor is te makkelijk en te voorspelbaar. Vooral het eerste halfuur zit er geen vaart in de film. Er gebeurt amper iets, terwijl dat juist nodig is om een film boeiend te houden. Maar als Garfield zijn luie positie in huis verlaat en de grote stad induikt om Odie te redden, wordt het weer een beetje interessant. Waarom? Waarschijnlijk alleen omdat het begin zo teleurstellend was.
Alleen maar negatieve kritiek tot nu toe. Dat is ook niet helemaal eerlijk, want uiteindelijk is het vooral het script dat de plank misslaat. Knap is bijvoorbeeld wel hoe de geanimeerde Garfield verwerkt is in de film. Je krijgt het idee dat de acteurs de getekende kater werkelijk kunnen zíen, wat natuurlijk niet het geval is. En ook met de echte dieren in de film is een knappe prestatie neergezet.
Er is duidelijk veel te makkelijk gedacht over het verfilmen van een stripje. Uiteindelijk is het meer een film voor jonge kinderen dan voor het hele gezin. Want Garfield de film is onschuldig, niet sarcastisch genoeg en (de Nederlandse versie) nagesynchroniseerd.
Gepubliceerd op 20 augustus 2004