Eurotrip
Door Simon Steenhuis
Eurotrip is in zijn geheel opgenomen in Praag. Dat is raar voor een film die zich grotendeels afspeelt in Londen, Amsterdam, Berlijn en Parijs. Het levert pijnlijke scènes op voor ons, Europeanen. Zo is Londen niets meer dan een rode telefooncel en een bus met diezelfde kleur, bevolkt door hooligans en Amsterdam wordt samengevat in sexclub VanderSexxx en een door Jamaicanen gerunde koekjeswinkel. Het idee in Londen te zijn wordt gecreeerd door op de achtergrond de Big Ben te projecteren, in Parijs zie je een digitaal aandoende Eiffeltoren. De 'Amsterdamse' straten had ik nooit eerder gezien.
Maar laat ik mijn gekwetste Europese trots opzij schuiven en me bezig houden met vragen van groter belang, als: is Eurotrip geinig?
Ja, soms. Ik moest wel lachen toen onze Amerikaanse hoofdrolspelers op bezoek waren bij een Duitse man, wiens zoon Heinrich op de achtergrond een smal snorretje onder z'n neus tekende en eindeloos de Hitlergroet bleef uitbrengen. Maar verder?
Verder blijft het gewoon een zaadfilm. Een zaadfilm over vier Amerikaanse jongeren die op zoek gaan naar het Duitse penvriendinnetje van een van hen en zo enkele ongeloofwaardige en idiote avonturen beleven. Alhoewel ik niet wil stellen dat de drie American Pie-films meesterwerken waren, grappig waren die wél.
pre·ten·tie·loos (bn.)
1 eenvoudig, zonder pretenties
Eurotrip is geen meesterwerk, en dat weten de makers ook wel. Daar kan je lang of kort over lullen: ik prefereer het laatste. Bovendien had de film ook een aantal leuke features: een verrassende bijdrage van Matt Damon. De wederkerende hit Scotty doesn't know. Een aantal scheldtirades van Vinnie Jones. De aardige oneliner om jezelf uit een moeilijke situatie te redden: I didn't park my car here. Nederlanders die Engels spreken met een Russisch accent.
Je vult er maar weer mooi een zomeravondje mee. Gepubliceerd op 23 juni 2004