Elephant
Door Mari
Het drama op Columbine Highschool, waarbij twee mannelijke scholieren koelbloedig het vuur openden op hun medeleerlingen en leraren, blijft inspireren. Hoe afschuwelijk het ook moge zijn, een feit is dat er goede films van komen. Denk bijvoorbeeld aan het met meerdere Oscars bekroonde Bowling for Columbine van Michael Moore. Ook Gus van Sant, bekend van To Die For en Good Will Hunting, liet zich inspireren door schietindicidenten op middelbare scholen en de "waarom?" vraag. Daar ligt de kracht van Elephant: de film geeft juist géén antwoorden.
Neem één dag uit het leven van typische Amerikaanse middelbare scholieren. Je hebt de surfer, de artistiekeling en zijn fotocamera, de nerd, een groepje vriendinnen, de football-speler en zijn vriendinnetje. De camera volgt hen op hun tocht door de eindeloze gangen van een highschool. Begeleid door de muziek van Satie is hun dag zo realistisch, zo saai bijna, dat het surreëel wordt. Iedere tiener heeft zo zijn of haar eigen problemen, waar we een beetje inzicht in krijgen. Er is wat dat betreft echter nauwelijks sprake van verhaallijnen, laat staan afgeronde. Gus van Sant huurde als acteurs gewone, schoolgaande jongeren in, bijna allemaal zonder acteerervaring, en liet ze een eind weg improviseren. Dit zorgt er samen met de docu-achtige stijl voor dat de film confronterend en realistisch is.
Elephant is een film zoals je er nog niet vaak één gezien hebt. Het is beangstigend te zien hoe kwetsbaar een mens eigenlijk is en hoe totaal willekeurig mensen kunnen worden gedood. Mensen die vlak tevoren nog ruzie hadden over een afspraak, of spraken over het weekend. Dat deze film op het filmfestival in Cannes is bekroond tot 'beste film' vind ik niet verwonderlijk. Elephant zet aan tot nadenken, en dat is een goede zaak.
Gepubliceerd op 10 maart 2004