Dushi
“Hoe rook het Vondelpark vannacht?” vraag ik haar, want iemand had verteld dat ze uit Amsterdam komt. Ons voorspel was als twaalf in een dozijn. Je kent het wel, ook jou overkomt het vaak:
Jij kijkt. Zij kijkt, denk je. Je kijkt iets langer. Zij ook. Dan draai je weg. Om vervolgens weer te kijken. Ze kijkt strak in je ogen. Of kijkt ze langs je heen? Je draait je om. Daar staat niemand. Ja, een deus. Naar hem kijkt ze toch zeker niet? Je voelt een lichte siddering door je lijf lopen. Ze voelt misschien hetzelfde. Je vrienden merken dat ze naar je kijkt. Sporen je aan: “ga dan!”. Je lacht naar haar. Zij naar jou. Verdomme, toon eens wat lef! denk je, denkt zij en denken je vrienden. Ze blijft lachen.
Versierzinnen, je achilleshiel. Als je eenmaal aan de praat bent, lukt het wel. Maar die eerste zin! Soms gooi je het over de poëtische boeg – “hey hallo, wist je dat je lacht als een dartel veulentje eenzelvig op een grasrijke prairie?” – en soms over een onzekere boeg – “zeg, jij wilt zeker niet even met mij praten, wel?” – beide zijn waardeloos. Vandaag moet het beter. Ze is mooi… zelfs lekker! Och hemel, als je niet snel efficiënter te werk gaat, zoent ze deze nacht nog met zo’n achterlijke freak. Dat is je vaker gebeurd! Waarom pak je het niet zo aan als je vrienden? Die lopen op een meid af en zeggen: “ik vind je leuk” of “he dushi, mi testima bo”. Die meiden happen meestal ook nog! Waarom in hemelsnaam? Hebben ze niet door dat het hen alleen om het scoren gaat? Arme, naïeve meisjes. Hoe dan ook, nu gaat het erom! Jíj moet scoren vanavond! Ze wil je, dat zie je. Je hoedt je ervoor dat je niet gaat stotteren.
Ze lacht, wacht plagend even met antwoorden maar zegt dan: “Hoe het Vondelpark rook vannacht?” Ik knik iets te voldaan en zeg: “Ja, hoe het Vondelpark rook vannacht.”
Ze fronst haar wenkbrauwen en antwoordt: “… naar bos, wat had je dan gedacht?” Dan draait ze zich om en heupwiegt weg.
Begin en eind naar Acda&DeMunnik – Vondelpark Vannacht
Gepubliceerd op 25 november 2002