DreamCatcher
Door Bob den Hartog
Gelijk na zijn bijna fatale ongeluk schreef de populaire horror-auteur Stephen King de roman DreamCatcher (Dromen Vanger), een verhaal dat je bijna zijn magnum opus zou kunnen noemen. Waarom? Omdat alle elementen die King eerder in zijn oeuvre heeft gebruikt hier terugkomen en samensmelten tot een indrukwekkend verhaal over vriendschap, aliens, gewelddadige moorden, het leger, virussen, hallucinaties en een geestelijk gehandicapt kind.
En zoals gebruikelijk bij een King-roman werd gelijk na de uitgave van het boek ook al duidelijk dat het verfilmd zou worden. Maar hoe verfilm je een boek dat zo propvol genres en vage ideeen zit? Lawrence Kasdan scheen voor alle problemen die hierbij komen kijken een oplossing te weten, want hij nam de zware taak op zich om het over te zetten naar het witte doek. Gelukkig had hij hierbij hulp van de beste 'King-scriptschrijver' die er is: William Goldman (o.a. Misery en The Green Mile) want bij zo'n groot project mag er niets fout gaan. Eigenlijk speelde Kasdan op alle vlakken op safe, want hij heeft tevens de hulp ingeroepen van de beste acteurs die er zijn (Morgan Freeman, Tom Sizemore), het beste special effects team (ILM) en de beste componist (James Newton Howard). Eigenlijk kan er dan niets meer fout gaan...toch?
De film begint dan ook zeer sterk. Via korte scenes kunnen we heel snel maar ook heel duidelijk kennis maken met 4 vrienden. Ieder van de 4 heeft een mysterieuze bovennatuurlijke gave en allen hebben ze duidelijk geen zin meer in het leven, iets wat nog het beste naar voren komt via Henry. Nadat Jonesy een bijna fataal ongeluk overleeft (komt het bekend voor?) besluiten de 4 vrienden om toch weer, voor de twintigste keer alweer, te gaan jagen bij hun vakantiehuisje Hole in the Wall. In de bossen van Maine. Als Jonesy en Beaver dan een verwarde, boerende en scheten latende man oppikken uit het bos, begint de ellende pas goed en voor ze het weten worden ze achterna gezeten door zowel aliens als het leger.
Ok, natuurlijk moesten er een aantal scenes uit het boek geschrapt worden voor de film, maar niets groots ontbreekt. Storend wordt het daarom niet en als je alles nagaat is er eigenlijk geen enkel zwak punt aan de film.
Maar waarom is het dan geen meesterwerk? Heel simpel; omdat hij niet spannend genoeg is, en dat is voornamelijk te wijten aan het expliciet in beeld brengen van de cliche-aliens. Ze zien er heel realistisch ogend uit, maar het is absoluut niets nieuws. Bovendien zitten er teveel tussenstops (in de vorm van flashbacks) in het verhaal om je echt in te leven in de nachtmerrie. Verder wordt alles ook nog gerelativeerd omdat het zo overdreven wordt gebracht. Een stuk minder overdreven is de mooie achtergrond van de jongens die, zij het in deze film niet een beetje ongepast sentimenteel, toch mooi naar voren wordt gebracht.
Dat de film niet de verwachtte klassieker is geworden neemt natuurlijk niet weg dat 'ie wel degelijk een hoge amusementswaarde heeft. Van tijd tot tijd schrik je je kapot! De actie is mooi in beeld gebracht, Morgan Freeman leeft zich lekker uit als de meedogenloze generaal Kurtz, de rest van de cast levert eveneens goed acteerwerk af (met name Damian Lewis is van tijd tot tijd ijzersterk met een aantal Gollum-esque taferelen). De film bevat net genoeg humor en de muziek van James Newton Howard is een lekkere mix van traditionele orkestrale horrormuziek met een moderne electronische beat.
Jawel, dit is Lawrence Kasdans (bekend geworden met tragi-komedie's als Rushmore en Mumford) eerste popcorn film! Verwacht geen superspannende nagelbijter, maar gewoon een lekkere horror/aktie/science fiction film met zelfs een dramatische diepgang en dan heb je zeker weten een leuke avond. Tenminste, mits je open staat voor King's "vage" ideeën zoals Jonesy's geheugen pakhuis. Gepubliceerd op 9 mei 2003