Don't Say a Word
Door Simon
‘Don’t say a word’ is de nieuwste film van Gary Fleder, die eerder onder andere ‘Things to do in Denver when you’re dead’ en ‘Kiss the Girls’ regisseerde. Als je daar als doorsnee scholier nog nooit van gehoord hebt: dat zijn twee heel aardige films geweest.
Met Michael Douglas, Sean Bean en Famke Janssen heeft hij een aantal behoorlijke acteurs bij elkaar geschraapt, wat zijn vruchten afwerpt overigens. Er zijn een hoop dingen heel erg goed aan deze thriller.
Men acteert goed in deze film, naast de eerder genoemde sterren is Brittany Murphy als psychisch gestoord meisje Elisabeth de krankzinnigheid zelf. Dat deed ze in ‘Girl, interrupted’ overigens ook geweldig, toen ze Daisy speelde (voor de mensen die de film gezien hebben: het meisje dat de kippenbotjes onder haar bed bewaarde).
Daarnaast is ‘Don’t say a word’ spannend gefilmd met snelle opeenvolgende beelden – het ziet er heel gelikt uit. Hoewel je het in dit genre kan verwachten, kreeg mijn hart het af en toe zwaar te verduren en tijdens enkele scènes zat ik werkelijk op het puntje van mijn stoel, omdat je weet dat het komt, maar wanneer….?
En zoals het een goede thriller behoort, bouwt de spanning stap voor stap op, om uiteindelijk in een razende scène te eindigen. Maar voordat we daar zijn: waar gaat deze film eigenlijk over?
Psychiater Nathan Conrad (Douglas) heeft een heerlijk huisje, boompje, beestje en leidt een gelukkig leven, totdat een deel daarvan gekidnapt wordt. Zijn dochter, om precies te zijn. Een ernstig psychisch gestoorde meid van 17 (Murphy) heeft een code in haar hoofd, die de kidnappers koste wat het kost willen hebben en die Nathan haar moet ontfutselen.
Een bijzonder uitgangspunt, maar de uitwerking hangt aan de ene kant van clichés aan elkaar (een ontzettend gelukkige man wiens heerlijke leventje door schurken ontnomen wordt) en valt aan de andere kant uit elkaar door het gebrek aan logica (een psychiater die een patiënt met 10 jaar vruchteloze opvang achter de rug binnen een dag een code moet ontfutselen).
De film is dus zoals ik al zei goed geacteerd, gefilmd, gemonteerd, spannend, maar zodra je even niet meegesleept wordt door de spanning en tijd hebt om stil te staan bij wat er nou eigenlijk gebeurt, is het opeens allemaal een stuk minder geweldig.
En als je dan eenmaal kritisch aan het kijken bent, zie je een Michael Douglas en Sean Bean die al jaren dezelfde rolletjes spelen, zie je dat de als climax bedoelde slotscène wel heel erg overdreven eindigt en kom je tot de conclusie dat het allemaal toch niet zo super is als je aanvankelijk dacht. Gepubliceerd op 7 januari 2002