De nachtmerrie
Door Scholieren.com
Mij was gevraagd een gastcolumn te schrijven voor www.scholieren.com, over school natuurlijk. Het wilde echter niet vlotten. Ja, ik kreeg wel het een en ander uit mijn pen, maar voelde me niet geprikkeld tot verder schrijven.Tot ik, terwijl ik overpeinsde of ik het gegeven “school” interessant voor mezelf kon maken, iets bedacht.
Wessel Broekhuis (16) is autistisch. Zijn boek 'Alleen met mijn wereld - hoe ik leerde leven met autisme' kwam eerder dit jaar uit. Nu schrijft hij deze gastcolumn voor het Scholieren.com weblog.
Meermaals is in interviews gevraagd of ik nog iets had willen toevoegen aan mijn boek. En altijd antwoord ik dat ik achteraf eigenlijk wel meer had willen schrijven over de invloed die school op mij heeft. Ik grijp deze gelegenheid daarvoor aan. Ik heb er namelijk wel iets over te zeggen.
En er was een teken dat aangaf dat ik hierover moest schrijven. Vanochtend werd ik wakker met het angstzweet op mijn rug en nog lang na het ontwaken had ik het gevoel dat er iemand achter me liep, mijn voetstappen richting het einde volgde. Ik had een afschuwelijke droom gehad. Ik vond de rector van mijn school bij mij thuis op de bank. Een grotere schok is haast niet mogelijk: iemand die zo ver van de dagelijkse vrede en verbergende veiligheid van je thuis afstaat daar te vinden op zo’n zorgeloze plek. Ze vertelde me, met een strenge gezichtsuitdrukking waar enig genot achter leek schuil te gaan, dat ik zou blijven zitten, sowieso nooit een diploma uitgereikt zou krijgen. Omdat ik niet goed ben in wiskunde en nooit optimaal deelneem aan de gymlessen. Mijn ergste nachtmerrie. Ik droomde hem en droeg hem de rest van de dag mee. Kon ik het wel maken hierover te schrijven? Jazeker, die rector was toch ook ongevraagd mijn brein binnengedrongen?
De opdracht was om de verschillen tussen hoe ik school vroeger en nu ervaar aan te geven. Ja, in vergelijking met vroeger is het naar school gaan een stuk gewoner voor me geworden. Maar het geheel begint steeds meer van me te vergen, me te verstikken. School is een grote machine en vaak kan ik geen meedraaiend onderdeel zijn. Ik ben autistisch. Daardoor verwerk ik informatie anders. En neem ik mensen letterlijk. Als de rector, wanneer ik naar mijn Ipod luister op een plek waar dat verboden is, tegen me zegt dat ik “met mijn leven aan het spelen ben” voel ik me werkelijk bedreigd. Genoeg om mij in mijn slaap te achtervolgen.
Koester ik slechts gevoelens van angst voor school? Nee. School gaf me veel goeds. Ooit overwogen mijn ouders thuisonderwijs. Ik ben blij dat het uiteindelijk anders gelopen is. School heeft ook deuren voor mij geopend. In de ruimte die het biedt, zijn hechte vriendschappen ontstaan en zijn mijn schrijversvaardigheden tot bloei gekomen. Een leven zonder school is ook niet voor te stellen. Ik kan er ontzettend veel over zeggen, meer dan dat hier past. Eigenlijk is school het gehele leven in miniatuur, met allerlei uitdagingen, pieken en aangrijpende dalen.
En ach, de rector weet mijn naam, denk ik, niet eens en is het Ipod-voorval 's avonds vergeten. Of zouden leraren 's nachts dromen van jengelende pubers en ongeïnteresseerde smoelen die hen zelfs in hun nachtrust geen stilte gunnen? Wie weet.