De ene vodou is de andere voodoo niet
Door Duco
Voodoo kende ik vooral van lekker foute horrorfilms. Stop één nagel en één haar in een lappenpopje en het wordt een voodoopop. De goeierik voelt opeens steken in zijn buik, omdat de slechterik spelden in een voodoopoppetje steekt. Dát was voodoo voor mij. Maar ik wist niet dat er in een Haïti een staatgodsdienst was met dezelfde naam. Alleen schrijven ze het daar als vodou.
En over die echte vodou is er op dit moment een tentoonstelling in het Tropenmuseum. Langs een indrukwekkende rij rood-zwarte potten en poppen met echte mensenschedels - die door een hoop klei, verf en pailletten nauwelijks herkenbaar zijn - wordt het verhaal van deze godsdienst verteld. Hoe de slaven uit West-Afrika hun religie samenvlochten met het katholicisme van de Europeanen en de traditionele bewoners van Haïti. Verder zijn er complete tempelimboedels en rituele voorwerpen te zien.
Hoewel sommige grote vodou-beelden best angstaanjagend waren, kreeg ik de indruk dat de Hollywood-voodoo juist veel enger is dan de Haïtiaanse vodou. De video's in het museum laten namelijk vrolijke dansende en zingende mensen zien en niet de donkere prikpartijen uit de foute horrorfilms.
Vodou, kunst en mystiek uit Haïti is tot 10 mei 2009 te zien in het Tropenmuseum.