De dreunende deun
Er woedt geen burgeroorlog in ons Nederland. We hoeven niet bang te zijn dat een bom ons ’s nachts uit bed blaast. We hebben gemiddeld slechts één ‘moord op het vrije woord’ per jaar. En wat zijn tweehonderd groepsverkrachtingen, vergeleken met miljoenen AIDS-slachtoffers in andere landen? Toch is er ook in ons ogenschijnlijk vredige land iets zorgwekkends gaande. Iets dat lijkt op burgeroorlog: twee rivalen die tegen elkaar strijden. Hoewel dat gebeurt in relatieve vrede, moeten we ons misschien toch zorgen gaan maken. Ik heb mezelf betrapt op bloeddorstige neigingen.
Als die twee rivaliserende bendes elkaar niet afmaken, wil ik dat graag doen. Als de poeslieve jongensgroep Men2B de kittige girlgroup Raffish de nek niet omdraait... dan wil ik dat graag doen en die uitspraak neem ik onmiddelijk weer terug. Ik heb niets gezegd. Tegenwoordig kan je geen doodswens meer uiten zonder dat je serieus genomen wordt. Met de dood valt kennelijk niet te spotten, en eigenlijk ben ik het daar mee eens. Laat ik daarom zeggen dat de zaak me verdrietig maakt.
Afschrikwekkend, vond ik de optredens zaterdagavond, in de één na laatste aflevering van talentenjachtprogramma Popstars – The Rivals. Dat ik dan een beetje schuim rond mijn mond en neusgaten krijg, ga kwijlen en er een paar adertjes achter mijn lenzen springen, dat moet je maar zien als tekenen van mijn diepe verdriet over de muziekwereld van tegenwoordig.
Het was alsof ik een slechte videoclip zat te kijken met het geluid van kinderen voor kinderen. Het zielige daarvan is, is dat de kandidaten er zelf geen enkele schuld aan hebben. Vooral voor Raffish geldt dat de groep is opgezadeld met een belachelijk slecht stampnummer met teksten uit de prehistorie; globale strekking: seks, hier, nu, o wat ben ik hitsig. Verder is het: roze, blote buiken, glitterende benen, bontjes en vachtjes en véél suggestief gewiebel. De cameraman weet waarop hij moet inzoomen.
De artiest als hoer, dat vind ik schrijnend. Deze jonge mensen hebben zich door een reeks voorrondes geslagen, dankzij hun zang- en danstalenten, hun grenzeloze ambitie en liefde voor de muziek. Nu zijn ze er: de carrière in de muziek ligt aan hun voeten. Helaas komt daar – als het aan Popstars ligt – verder weinig muziek bij kijken. Zelfs met vijf muzikale zangeressen is het niet mogelijk een hit te scoren zonder het beproefde concept: het Sexy Lijf en de Dreunende Deun. Je moet wel heel diep zakken, om de top te bereiken
(Ik ben Esther – die er was, toen het lastig werd – mijn oneindige dank verschuldigd)
Gepubliceerd op 16 december 2004