Crisis
Tijdens je levenswandel doorloop je vele stadia. Zo heb ik mijn krabbelperiode al ver achter me gelaten en ben ik net een beetje aan het bijkomen van de puberteit. Mijn broertje zit er echter middenin. Arme jongen. Wilde hij net lekker gaan puberen, komt m’n pa aan met zijn midlifecrisis… die periode waarin mannen opeens ontzettend gemotiveerde sporters zijn, dagelijks zwoegend in de sportschool waarin ze vechten tegen het ouderdomsverschijnsel verzakking. Het imago wordt hier en daar opgekrikt door speeltjes als dure auto’s en jonge blonde vriendinnen (gelukkig blijft dat laatste bij m’n pa achterwege). Haargel, popmuziek en andere populaire jonge spullen worden uit de kast getrokken. ‘Ouderdom, blijf alstublieft weg!’ hoor ik mijn vader regelmatig prevelen.
Puberende jongetjes daarentegen liggen lamlendig op de bank zappend tussen Spongebob Squarepants en blote vrouwen op MTV met een zak chips op schoot. Douchen en haren kammen gebeurt ééns per week. School? Het liefst zo kort en min mogelijk.
Die twee uitersten botsen. De wrijving zorgde voor een gespannen situatie in huis, met hier en daar een kleine ontploffing en een suizende kogel. Het zal uiteindelijk leiden tot het uit het huis trappen van mijn broertje… Tot het zover is, is het kiezen of delen. Meestal kiest m’n vader…
Gelukkig is er één ding wat ze gemeen hebben: MSN. De ontdekking hiervan zorgde bij beide kampen voor het driftig hanteren van geluids- en beeldapparatuur om hun sociale contacten met leeftijdsgenoten te onderhouden. Natuurlijk werd er geruzied over wie wanneer op de computer mocht, maar tijdig ingrijpen van mijn moeder tussen de mannetjes leidde tot het Verdrag der PC-gebruik; omstebeurt een uurtje…
Helaas crisis voor mij: mijn sociallifecrisis welteverstaan. Ik krijg namelijk niet meer de kans om op de computer via MSN mijn sociale leven te onderhouden. Misschien moet ik maar eens wat mensen in het echt gaan zien…
Gepubliceerd op 16 februari 2004