Comme Une Image
Door Mari
Agnes Jaoui en Jean-Pierre Bacri hebben de touwtjes strak in handen. Ze maakten samen eerder Le Gout des Autres, een film die zowel nationaal als internationaal vele prijzen in de wacht sleepte. Met Comme Une Image lijkt het dezelfde kant op te gaan; de film won op het filmfestival van Cannes al de award voor het beste script. Het bijzondere van de samenwerking tussen Jaoui en Bacri is, dat ze niet alleen samen het script schrijven, maar ook allebei een hoofdrol vertolken. Bovendien is Jaoui de regisseuse van het project. Op deze manier hoeven de twee in ieder geval niet bang te zijn dat iemand anders hun script verkeerd interpreteert...
Lolita Cassard (Marilou Berry) is niet echt het schoolvoorbeeld van een bevallige deerne, zoals je naar aanleiding van haar naam zou vermoeden. Eigenlijk is ze het tegenovergestelde; Een narrige jonge vrouw met overgewicht. Lolita heeft een zeer moeizame relatie met haar vader, de beroemde schrijver Etienne Cassard (Jean-Pierre Bacri). Haar vader is een egocentrische en moeilijke man, die het zijn omgeving niet al te makkelijk maakt. Voor zijn dochters passie, zingen, kan hij geen enkele interesse opbrengen.
Lolita's zanglerares Sylvia (Agnes Jaoui) vindt haar niet bepaald getalenteerd en eigenlijk een beetje eng, zo vertelt ze aan haar man Pierre (Laurent Grevill). Pierre is een schrijver van het ondergewaardeerde en onsuccesvolle soort. Tot Sylvia erachter komt dat de vader van haar middelmatige pupil de door haar zeer bewonderde en beroemde schrijver Etienne Cassard is. Pierre en Sylvia komen in contact met de familie Cassard en dit verandert de levens van de beide families.
[Afbeelding:588]
Comme Une Image is een goed voorbeeld van hoe de sterkte van een film tegelijkertijd haar zwakte kan zijn. Er wordt uitgebreid te tijd genomen om de personages aan het publiek voor te stellen. Als kijker sta je eigenlijk in ieders schoenen. Aan de ene kant is dit een pluspunt. De weergave van de gebeurtenissen komt buitengewoon waarheidsgetrouw over en de gedachten en handelingen van de hoofdpersonen zijn goed te begrijpen. Het is aan de andere kant echter jammer dat je als toeschouwer gedwongen bent je aandacht te versnipperen, met als resultaat dat je minder begaan bent met de hoofdpersonen dan eigenlijk had gekund.
[Afbeelding:589]
Geweldig is hoe soms absurde situaties die ontstaan in het verhaal, op een natuurlijke wijze geschikt zijn voor een zeer scherpe vorm van humor. De personages gaan, net als in het echte leven, vaak onderuit doordat ze niet goed luisteren naar elkaar. Dit is op treffende en herkenbare wijze weergegeven. Lachen om dingen die eigenlijk niet grappig zijn, maar wel zo overkomen, kan erg prettig zijn. De zwarte humor in Comme Une Image geeft de film net dat beetje extra.
De prijs voor het beste script verwondert mij niet. Comme Une Image zit prima in elkaar en het verhaal loopt als een trein. Op iedere film valt wel wat aan te merken, maar afgezien van de hierboven beschreven minpunten is deze productie gewoon dik in orde. Ik kan persoonlijk niet wachten op een nieuwe Jaoui/Bacri! Gepubliceerd op 15 november 2004