Buitenlandse Reis part. 1
Eén keer per jaar besluit school een deel van de bovenbouwers een week van school te weren, zodat de leraren weer eens opgelucht kunnen ademhalen en veilig door de gangen kunnen. En wat is een betere manier om mensen weg te krijgen door ze op buitenlandse reis te sturen? Lissabon, Barcelona, Venetië... als het maar warm en ver is, is het goed.
Zo vertrek ook ik over 2 dagen, naar Napels. Deze keer werd wederom het bewijs geleverd dat leraren (‘organisatoren’ van de reis) heel goed chaos kunnen creëren, want na het cancellen van 2 bestemmingen en het switchen van reis naar reis, werd ik dan bij mijn 5e keus ingedeeld (en bedankt hè!). Natuurlijk ging ik, nadat ik van de schrik was bekomen, eens het wereld wijde web op, om te zien aan wat voor avontuur ik me zou overgeven. Na wat saaie forten, lelijke fonteinen en slaapverwekkende paleizen stuitte ik op de uitspraak ‘eerst Napels zien en dan sterven’.
De schrik sloeg me om het hart! Een koude wind streek langs mijn nek een gevoel van misselijkheid bekroop me… Sterven? Ik slikte moeilijk en zette in shock de computer uit.
Ik ben er heel goed in om altijd van het slechtste uit te gaan, en zo spookten dus de doemscenario’s al door m’n hoofd.
Nachtenlang lag ik bibberend in bed mogelijke manieren om te sterven te bedenken. Koelbloedig door de maffia worden afgeschoten leek me wat sterk, maar een voedselvergiftiging oplopen door smerig ijs was een mogelijkheid. Ik nam me voor geen ijs te nemen, maar bij de gedachte aan heerlijk Italiaans ijs, 3 bolletjes yoghurt, aardbeien en citroen, begon ik te kwijlen en besloot dat dat geen optie was…
Toen bedacht ik me plotseling dat we ook een busreis van 26 uur voor de boeg hadden, voordat we op de plaats van bestemming zouden aankomen. Straks zouden we met 40 man omkomen op de terugreis! Een tragischer einde kon ik me niet bedenken. Al panikerend verstopte ik me wederom bibberend in het achterste hoekje van mijn kamer met de gordijnen dicht. Daar zat ik 3 dagen en nachten te prevelen en bidden.
Op dag 4 prikte er zonlicht in mijn ogen… iemand deed het gordijn open. Mijn moeder en wat vriendinnen kwamen binnen. Wat bleek, ze waren op de hoogte van mijn angsten en hadden wat research gedaan. ‘Eerst Napels zien en dan Sterven’ betekende eerst de stad Napels zien en dan het dorpje Sterven (vrij vertaald uit het Italiaans)…
Had ik me daar nou zo druk om gemaakt? Ik ben er nu geloof ik zeker van dat ik nog lang en gelukkig ga leven, maar… eerst op buitenlandse reis.
Jullie horen nog van mij, als ik terug ben gekeerd. Arrivederci!
P.S. Ik zal de goden niet verzoeken en Sterven overslaan. I’ll be back!
Gepubliceerd op 10 mei 2004