Bierridder
Het leek een gewone stapavond te worden. We zouden met een groepje mensen gaan bowlen en uit eten gaan. Vrij normaal (op het nogal retro bowlen na) maar de avond eindigde met een ontmoeting met een heuse ridder… een Belgische bierridder welteverstaan.
Het zat zo: samen met een vriend, een vriendin en me vader (jaja, niet stoer, wel handig) zat ik aan het eind van de avond in een biercafé* in Wageningen. Mijn vader verkondigde op een ietwat ballerige manier dat dit het stamcafé van hem en zijn boezemvriend was en dat je er erg goed bier kon drinken, ze zouden er wel tientallen soorten hebben. Niet onder de indruk van het eerste, maar wel lekker gemaakt door het tweede, nam iedereen een drankje. Het stelde zeker niet teleur. Na enkele consumpties en conversatieonderwerpen kwam het gesprek op de eigenaar van het café. Volgens de overlevering zou hij zich met hart en nieren hebben ingezet voor zijn café en het Belgische bier. Door vele bezoekjes aan België vanwaar hij zijn bier haalt voor zijn café en het promoten van dat bier door bierproefavonden heeft hij zich ‘verdienstelijk gemaakt’ voor het Belgische gouden goedje. De zuiderburen waren zelfs zo enthousiast, dat ze hem in Brussel tot ridder hebben geslagen!
Ik was er altijd van overtuigd dat je om ridder te worden iets heldhaftigs als een draak verslaan zou moeten uitvoeren. Of minstens een wit paard moest bezitten. Deze fantasie ging in rook op toen we de ridder ‘himself’ ontmoeten. Geen wit paard, maar tot onze verbazing ook geen bierbuik! Nadat hij zijn medaille liet zien en in geuren en kleuren vertelde over de jaarlijkse optocht met ridders door Brussel, waren we overtuigd van zijn ridderwaardigheid.
Toch is bier wel een vreemd onderwerp om iemand op de ridderen…Zouden ze nou ook Vlaamse frietridders hebben?
* Café De Vlaamsche Reus, www.vlaamschereus.nl
Gepubliceerd op 24 juni 2004