Bevroren bushalte
Door Lily
Het is zeven uur ’s ochtends, ik heb het stervenskoud. Toen ik de deur uitstapte dacht ik eigenlijk dat ik ergens halverwege mijn reis in een ijssculptuur zou veranderen maar dat viel uiteindelijk mee. Zonder verwondingen arriveer ik bij de bushalte.
Daar sta ik dan. Mijn handen zijn blauw, maar ik voel ze toch al niet meer. Plotseling voel ik de sterke behoefte om onder de bontjas van de oude vrouw naast me te kruipen en heel hard ‘grouphug’ te schreeuwen, maar ik zie er toch maar vanaf. Ik ga op het bankje zitten en tuur in de richting van de bus die alsmaar niet komt.
Erwtensoep
Ondertussen observeer ik mijn medewachters: we zien eruit als een groep bijna bevroren gevangenen. Wachtend op een kop erwtensoep. Vanwege de kou en de vroegte hebben we ook allemaal ongeveer dezelfde, chagrijnige, ijzige gezichtsuitdrukking.
Twintig sigaretten later komt de bus aanrijden. Ik probeer een glimlach te schenken aan de vrouw in de bontjas, want ik voel me solidair met haar; we delen tenslotte diepgewortelde haat jegens de buschauffeur.
Niemand doet wat
De bus stopt. Ik maak me klaar om mijn stijve lichaamsdelen een kwartslag naar rechts te draaien zodat we in gevangenenvolgorde de bus in kunnen stappen. Maar, niemand doet wat. Iedereen blijft genageld aan de grond stil staan op de stoep. Misschien was die grouphug toch een goed idee? Er gebeurt niks! Mijn oorlellen bevriezen, maar verder blijk ik onderdeel van een stilleven.
Breek de ban
Ik waag het erop, breek me uit de ban van de Hollandse winter, dring voor en stap in. Terwijl de buschauffeur afstempelt, kijk ik achterom naar de ijssculpturen. Ontdooien ze? Heb ik ze wakker geschud?
Terwijl ik een plaatsje zoek, zie ik tot mijn vreugde mijn medewachters richting busdeur schuifelen. Ik neem een slokje koffie. Mijn goede daad voor vandaag heb ik om half acht ’s ochtends al verricht.