CD-recensie Bettie Serveert - Log 22
Door Chanson
Afrekening
De nieuwe plaat van Bettie Serveert is behoorlijk goed. De band klinkt als herboren zo jong, maar heeft nog nooit zo’n volwassen album afgeleverd. Met een rustig jaar achter de rug, waarin zangeres Carol van Dyk haar zinnen zette op bijproject Chitlin’ Fooks en de andere bandleden zich bezig hielden met schrijven en studeren, lijkt Bettie Serveert klaar om definitief af te rekenen met popcritici die maar blijven terugvallen op het zo gewaardeerde debuutalbum Palomine, en met ex-platenmaatschappij Matador natuurlijk.
Variatie
Log 22, een wat vreemde titel voor een vrij normale plaat, die vooral in variatie uitblinkt. De elegantie van voorganger Private Suit wordt gecombineerd met de energie van het eerder genoemde Palomine, en dat leidt vaak tot frisse, enthousiaste songs.
Carol van Dyk zingt lekker sensueel en neemt zichzelf, terecht, erg serieus: “This is not a rehearsal / This is what we've been waiting for.” In de productie van Log 22 heeft gitarist Peter Visser dan ook behoorlijk uitgepakt. De dertien composities zijn flink onder handen genomen, met strijkerarrangementen, blazerssecties en smaakvolle elektronica. Het maakt Bettie Serveert tot meer dan gewone gitaarpop, maar levert ook de zwakke momenten van het album op wanneer die gelaagdheid ontbreekt.
Wat kleine misstappen daargelaten, boeit Log 22 van begin tot eind. Mooiste momenten zijn de speelse single Smack, groovy afsluiter Love-In en de meer dan acht minuten durende Velvet Underground actie in White Dogs.
Conclusie
Het was in 1977 toen Bettie Stove de Wimbledon finale verloor. Meer dan twintig jaar later boekt Bettie Serveert een overwinning, vooral te danken aan een goede conditie en veel afwisseling in de slagen.
Misschien niet overal even baanbrekend, maar wel lekker eigentijds en fris. Gepubliceerd op 29 april 2003
De nieuwe plaat van Bettie Serveert is behoorlijk goed. De band klinkt als herboren zo jong, maar heeft nog nooit zo’n volwassen album afgeleverd. Met een rustig jaar achter de rug, waarin zangeres Carol van Dyk haar zinnen zette op bijproject Chitlin’ Fooks en de andere bandleden zich bezig hielden met schrijven en studeren, lijkt Bettie Serveert klaar om definitief af te rekenen met popcritici die maar blijven terugvallen op het zo gewaardeerde debuutalbum Palomine, en met ex-platenmaatschappij Matador natuurlijk.
Variatie
Log 22, een wat vreemde titel voor een vrij normale plaat, die vooral in variatie uitblinkt. De elegantie van voorganger Private Suit wordt gecombineerd met de energie van het eerder genoemde Palomine, en dat leidt vaak tot frisse, enthousiaste songs.
Carol van Dyk zingt lekker sensueel en neemt zichzelf, terecht, erg serieus: “This is not a rehearsal / This is what we've been waiting for.” In de productie van Log 22 heeft gitarist Peter Visser dan ook behoorlijk uitgepakt. De dertien composities zijn flink onder handen genomen, met strijkerarrangementen, blazerssecties en smaakvolle elektronica. Het maakt Bettie Serveert tot meer dan gewone gitaarpop, maar levert ook de zwakke momenten van het album op wanneer die gelaagdheid ontbreekt.
Wat kleine misstappen daargelaten, boeit Log 22 van begin tot eind. Mooiste momenten zijn de speelse single Smack, groovy afsluiter Love-In en de meer dan acht minuten durende Velvet Underground actie in White Dogs.
Conclusie
Het was in 1977 toen Bettie Stove de Wimbledon finale verloor. Meer dan twintig jaar later boekt Bettie Serveert een overwinning, vooral te danken aan een goede conditie en veel afwisseling in de slagen.
Misschien niet overal even baanbrekend, maar wel lekker eigentijds en fris. Gepubliceerd op 29 april 2003