Bank
Alleen de bank moest nog mijn zolderkamer op worden getild.
David en ik hadden er alle vertrouwen in. We schroefden de dopjes van de onderkant en na een half uur passen en meten, floepte de bank eindelijk door de voordeur.
Vol overmoed waagden we ons aan de eerste wenteltrap. Halverwege, na twee uur, kwamen we echter tot de ontluisterende conclusie dat het onmogelijk was de bank op mijn kamer te bezorgen. We besloten hem door het raam naar binnen te trekken. Maar eerst moest de bank weer uit het trappenhuis. Ging niet. Hij zat muurvast. Absoluut onwrikbaar. "Kut’, dacht ik. "Ik woon hier één dag".
De doorgang was versperd. Niemand kon er langs. "Bel de brandweer", zei David. Ik belde. Nadat de brandweerman mijn verhaal had aangehoord, begon hij keihard te lachen. Het speet hem, maar hij kon me niet helpen. Ik wandelde naar de plaatselijke Kijkshop en vroeg een zaag te leen. De rij aan de kassa begon te lachen, evenals de verkoper. Ik kon een cirkelzaag kopen, zei hij. Vervolgens belde ik lukraak bij een huis in de buurt aan, en vroeg om een zaag. Die kreeg ik, waarna David mijn bank in stukken begon te snijden. Na een half uur zagen en slopen, zat de bank echter nog steeds muurvast. Mijn huisgenote – die onder de bank door kroop naar haar kamer – zei: "ga eens vragen bij het politiebureau". De diensthebbende agent zei: "ik ga je niet helpen, want ik wil het niet". Nadat ik opmerkte dat ik dat geen al te sterk argument vond, wilde hij al helemaal niet meer helpen. David en ik wandelden naar de Praxis om een zaag of bijl te huren. De verkoper had tranen in zijn ogen van het lachen. "Vast in het trappenhuis? En nu willen jullie een bijl?" David knikte. Hij zag het wel zitten. Omdat we met een grote bijl het trappenhuis kapot zouden slaan, namen we een handbijl. In mijn huis aangekomen, ging David de bank te lijf. Splinters vlogen alle kanten op. Vijf uur nadat de bank klem was komen te zitten, capituleerde hij. Op wonderbaarlijke wijze bleek hij nog tamelijk bruikbaar, waarna we hem alsnog op mijn kamer hebben gezet. Vervolgens heb ik er een plaid overheen gelegd en heeft David er een nacht op geslapen.
Noot: Dit was mijn laatste column voor Scholieren.com. Om een beeld te krijgen van het aantal mensen dat deze column las, zou ik het leuk vinden als jullie mij mailden op roman@scholieren.com.
Ik mail – uiteraard – altijd terug. Ook mails met een andere achterliggende gedachte zijn welkom.
Gepubliceerd op 23 december 2003