Auditie
Ooit wel zoiets meegemaakt: iemand komt naar je toe en zegt: “Goh, jij schrijft van die leuke stukjes! Lees eens iets uit eigen werk voor aan onze leden!” Terloops word je dan ook nog even verteld dat het grappig moet zijn. Weigeren wil je niet aangezien je hier een leuke reputatie mee kunt opbouwen. Met je inspiratie loopt het echter niet zo soepel. De dag van tevoren raak je in paniek en zit je tot diep in de nacht te persen op iets leuks. Van wanhoop ga je bijna op Moppen.nl kijken. Dieper kun je haast niet zinken.
Dan is De Dag Des Onheils aangebroken; een apocalyptisch optreden en het Laatste Oordeel van het publiek spoken door je hoofd. Een volslagen wildvreemd literair-hongerig 20.000 koppentellend publiek, met voornamelijk jongeren zit op je te wachten klaar om je eventueel honend uit te lachen of je te bekogelen met rotte tomaten. Met knikkende knieën en badend in het zweet stap je het podium op. Vriendinnen verspreid over de zaal, fungerend als aanjagers om het klapvee in beweging te krijgen mocht het totaal in de soep lopen, steken nog bemoedigend hun duimpje op. ‘Sterkte’ kun je nog net van hun lippen lezen. Half struikelend, een mantra prevelend schuifel je met klamme handjes naar de microfoon. Je tikt er even op om te testen of hij het doet en plots begint het ding oorverdovend rond te piepen, alsof het tegen je wil zeggen : stop nu het nog kan. Een bescheiden kuch wordt vervolgd door een zacht en schuchter ‘Hoi, ik ben Marloes…’. Jammer dat de microfoon voluit staat en je stem als een soort NS-omroepster door de ruimte schalt.
Eindelijk is het dan zover: ‘Avé Klapvé, zij die sterven gaat groet u’. Als de eerste grappen er hakkelend uitkomen en je verwachtingsvol de zaal in kijkt, volgt er een dodelijke stilte. Slik. Waar ben ik aan begonnen?! En ik had nog wel zo goed geoefend, een jaar lang in dagblad Trouw en dacht rijp te zijn voor het echte werk… als literair gladiator in de arena van Scholieren.com.
Gepubliceerd op 2 februari 2004