Any Way the Wind Blows
Door Eveleen
Er bestaan nog zekerheden in het leven. Dat er in de volgende cd van de Eels weer rake woorden gaan vallen, om er maar één te noemen. Tom Barman (dEUS) maakt een film; het kan niet anders dan een sexy en stijlvolle worden, met een grote rol voor de soundtrack.
Gelukkig is ook deze zekerheid niet ontsnapt aan haar voorbestemde lot.
Een zweverige dag in juni. Panormabeelden van schemerend Antwerpen. Relaxte jazz van Herbie Hancock op de achtergrond. Je weet: het zit goed.
De film is een samenraapsel van personen met hun eigen besognes; het huwelijk in slop, net ontslagen, weer eens opgepakt, enzovoorts.
De personages zijn allemaal even typisch, menselijk en rock 'n roll. Zo is daar een jonge afficheplakker, tevens eighties-freak ("Ik luisterde al naar Van Morrisson voordat jij de woorden 'Duran Duran' kon zeggen, maat!"), een lichtelijk naïeve styliste, een computerexperte, een excentrieke experimenteel artiest, een oude leraar die leeft voor zijn vak, een smaakvolle conservator van het filmmuseum, een galeriehouder en zijn secretaresse en een vreemd fenomeen genaamd 'Windman' (Sam Louwyck), dat rusteloos door de stad waait, nee, danst. Zij komen aan het eind van de dag toevallig samen op een hip feestje.
De film is eigenlijk meer een lange videoclip waarin Tom Barman zijn muzieksmaak, waar overigens niks mis mee is, uitdrukkelijk naar voren laat komen. Nouja goed, er wordt wel eens een leuke grap gemaakt en hier en daar zitten redelijk sterke scènes. Bijvoorbeeld die waarin de artiest (Matthias Schoenaerts) door een supermarkt loopt en willekeurige mensen vraagt of ze gelukkig zijn, of die waarin de galeriehouder zijn secretaresse achterna loopt in een drukke winkelstraat en ondertussen het bijpassende "Elle et moi" van Max Berlin (hint!) over de geluidsband rolt.
Any Way the Wind Blows is een nummer van J.J. Cale. Dit nummer zit niet in de film, maar wel het überrelaxte "Magnolia", wat het sleutelnummer is. Dan is er natuurlijk ook een themanummer en dat is het uitstekende "Summer's here" van Magnus (ook Tom Barman).
Muziek is gewoon de bepalende factor van deze film. Verder is die, tsja, sexy en stijlvol, dus...
Er zit zeker goeds in Anyway the wind blows.
Nadat ik de film had gezien, tevreden over zoveel smaakvols, ben ik naar de dichtsbijzijnde cd-winkel gerend om de soundtrack aan te schaffen. Ik raad iedereen hetzelfde aan. Easy listening en easy watching.
Gepubliceerd op 28 september 2003