Abdolah
Kader Abdolah was bij mij op school.
De aula is voor een kwart gevuld. Er klinkt veel rumoer. Téveel als je zoals ik wil uitslapen. Het is de maandag na de vakantie. Twee tafels verder kaarten wat vrienden van mij. Ze ezelen, dus af en toe staat iemand op om onder luid applaus van de rest een prullenbak te verplaatsen of een handstand te maken op de trap; het slaat nergens op, maarja. Ik blader door wat papieren die ik uit het voorvak van mijn tas heb gehaald; oude proefwerken, oude columns. Enkele tafels van mij vandaan zit het leuke meisje uit lyceum 5, ze is het enige hoogtepunt op deze lamme dag. Aangezien ik twee vrije uren heb, zit ik hier nog wel even. Een aardige jongen komt bij me zitten, maar toch verveel ik me mateloos.
Het is half twee als een meisje komt aangelopen. \"Kader Abdolah was op school\", zegt ze. De jongen haalt vragend zijn kop uit het zand: \"Wie is dat?\" Ik zeg dat Abdolah een serieus goede schrijver is. Hij staat bekend voor zijn goede lezingen, zeg ik. De jongen knikt. Ik vraag aan het meisje wat Abdolah op school deed. \"Nou\", begint ze. \"Hij gaf een lezing over schrijven en hij gaf schrijfles\". Ik zucht en vraag waar hij nu is. \"Weg, geloof ik\", antwoordt ze. Ik sta op en stampvoet naar de bovenste etage. Daar hangt inderdaad een papiertje op de deur: Les in verhaalschrijven door Kader Abdolah. \"Waarom is dat nergens aangekondigd?\" bries ik, waarna ik naar de bibliotheek loop, waar een keurig geklede man net om de hoek verdwijnt; Abdolah. Maargoed, ik ben geïnteresseerd in zijn visie op het schrijven. Niet zozeer in de persoon achter de schrijver die op weg is naar de parkeerplaats. Wat zou ik hem in hemelsnaam voor de vuist weg moeten vragen? Ik zie hoe hij het schoolgebouw verlaat; kalm wandelt hij naar zijn wagen.
Abdolah’s lezing overleefde mijn verveling niet.
Gepubliceerd op 14 april 2003