A Beautiful Mind
Door Simon
Welkom in de wereld van mooie verhalen, de wereld van Ron Howard welteverstaan. Het verhaal van ‘A Beautiful Mind’ is behalve fascinerend en bij tijden zeer verrassend, vooral een heel erg mooi verhaal. Oprecht mooi, omdat het –op een iets te ‘zoet’ einde na- ook nog eens diepgang heeft.
Het verhaal beslaat ruim 50 jaar en is gebaseerd op het leven van John Forbes Nash, een genie die kapot gaat aan zijn schizofrenie en na een jarenlange strijd er weer voldoende bovenop komt om in 1994 de Nobelprijs te winnen.
Op die basis is verder gebouwd, en met succes. John Nash (Russel Crowe) is hyperintelligent, maar communicatief veel minder vaardig. Mensen interesseren hem ook eigenlijk niet, hij is helemaal weg van wiskundige formules. Zo raakt hij tijdens zijn studie geobsedeerd door het vinden van een origineel idee. Na maandenlang stressen weet hij een idee uit te werken, wat 150 jaar economisch denken ondersteboven gooit en hem internationaal aanzien geeft.
Helaas krijgt hij een enorme klap te verwerken als blijkt dat hij last heeft van schizofrenie. De rest van de film concentreert zich op de zware weg terug, een moeilijke slag die prachtig uitgebeeld wordt en John weet te halen dankzij de geweldige steun van zijn vrouw Alicia (Jennifer Connelly).
Het is indrukwekkend om Russel Crowe in deze rol te zien, zeker als je denkt aan de machorollen die hij speelde in ‘Gladiator’ en ‘LA Confidential’ is het haast niet te geloven dat dat dezelfde acteur is. Crowe speelt Nash niet, Crowe is Nash.
Zowiezo wordt er over het geheel genomen erg goed geacteerd in ‘A Beautiful Mind’. Ed Harris is bijvoorbeeld erg sterk als ‘mysterieuze man’, Paul Bettany is geweldig als beste vriend van John en Jennifer Connelly is zeer geloofwaardig als zijn vrouw Alicia. Zowel Crowe als Connoly hebben overigens ook een Golden Globe gewonnen, de een voor beste acteur in een drama, de ander voor beste vrouwelijke bijrol.
Met deze acteurs en dit verhaal kon het al haast niet mis gaan met deze film. En inderdaad, deze film zit bijna perfect in elkaar. Bijna? Ja, ik had het al over een iets te ‘zoet’ einde, maar behalve dat: de ‘oude versie’ van Alicia ziet eruit als een Jennifer Connoly over veertig jaar met een aantal mislukte plasticchirurgische operaties achter de rug. Dat is een beetje jammer, maar verder… zeker zien! Gepubliceerd op 28 januari 2002