24 Hour Party People
Door Mari
Tony Wilson (Steve Coogan) is een man met visie. Hij bezoekt een legendarisch concert van The Sex Pistols waarbij een aantal historische figuren aanwezig zijn, waaronder Mick Hucknall die later Simply Red zou beginnen en Joy Division’s Ian Curtis (Sean Harris). Hij weet dat er iets aan het gebeuren is in de muziek. Hij, Tony Wilson, die al wat faam verwierf als presentator van een muziekprogramma op de lokale televisie, is getuige van muziekgeschiedenis. Niemand gelooft hem, waarop hij met wat vrienden een ingedutte club nieuw leven inblaast en het label Factory Records opricht. In zijn eigen bloed schrijft hij een overeenkomst waarmee hij zonder voorwaarden Joy Division en de Happy Mondays contracteert. Zonder het te weten luidt hij het begin aan van een periode waarin zijn stad Manchester het centrum zal vormen voor de muzikale ontwikkelingen in Europa en zelfs Amerika.
24 Hour Party People, naar het gelijknamige nummer van de Happy Mondays, is erg 80’s en chaotisch, maar toch kritisch. Het was een tijd van vrijheid en voorspoed en ook al wist Tony Wilson dat er tegenspoed zou volgen, hij trok zich hier niets van aan. Prachtig weergegeven zijn Ian Curtis’ zelfmoord en de reacties hierop. De massa kent Ian als het gekwelde cult-icoon, maar hij wordt in deze film heel anders neergezet. Het familiegevoel dat onder de bands heerste is typerend, evenals de nonchalance. Een platenhoes moest mooi zijn, ook al werd er verlies op gemaakt. En Hacienda, de nieuwe club met een status vergelijkbaar met die van Studio 54 in New York, bleef draaien, ondanks het feit dat er geen geld binnenkwam doordat niemand drank kocht aangezien er toch XTC was…
De muziek is natuurlijk de eigenlijke hoofdrolspeler van deze film. Er is veel muziek, er is goede muziek. Vooral bijzonder is de scène van het Sex Pistols concert waarin de in deze tijd gefilmde scènes zijn verweven met stukken filmmateriaal van een echt Sex Pistols concert uit die tijd. Ook originele live-beelden van bands als The Strangles en Siouxie and the Banshees komen even voorbij.
Zoals zovaak is New Order's Bernard Sumner het ondergeschoven kind. De naam van de man die zorgde voor het voortbestaan van Joy Division na Ian Curtis' zelfmoord en onder andere het wereldberoemde Blue Monday schreef, de man die heden ten dage nog steeds succesvolle muziek maakt, wordt in deze film geen één keer genoemd. Hij is in beeld, er wordt gerept over Blue Monday en over New Order, maar nog steeds wordt Ian Curtis neergezet als het enige echte genie, evenals wandelend drugsdepot Shaun Ryder van de Happy Mondays.
Zeker als je geïnteresseerd bent in de jaren 80 en 90 en de muzikale ontwikkelingen in die tijd, is 24 Hour Party People een aanrader.
Beginnend als een ode aan de vrijheid en langzaam afglijdend naar een symbiose van chaos, drugs, geweld drank en natuurlijk muziek is deze film erg realistisch.
Terwijl je wenst dat je maar toen had geleefd, word je zowaar een beetje meegezogen. Gepubliceerd op 14 mei 2003