Antiglobalisme

Antiglobalisme Ik denk dat velen van jullie al wel eens van antiglobalisme gehoord of gelezen hebben, in het journaal of de krant. Ik denk ook dat velen van jullie zich ook afvragen wat antiglobalisme nu juist is… Antiglobalisten zijn mensen, vooral jongeren, die zich verzetten tegen de huidige gang van zaken in de economische wereld, ze doen dit door middel van ludieke protestacties te organiseren tijdens vergadering van de G8 (dit zijn de zeven rijkste landen ter wereld en Rusland) en de Europese topconferenties.

In de intro zie ik: “De huidige gang van zaken in de economische wereld”. Wat ik hiermee bedoel is de manier waarop grote ondernemingen als Nike, Adidas en Esprit hun arbeiders behandelen in de derde wereld. Bijvoorbeeld de Wellco Factory in China waar schoenen voor Nike geproduceerd worden. Hier werken vrouwen en kinderen, ook van onze leeftijd, twaalf uur per dag, zeven dagen op zeven aan een schamel uurloon van € 0,17 of 7 BEF in zeer slechte omstandigheden. Arbeiders worden beboet als ze overwerk weigeren. Arbeiders worden er vernedert, uitgescholden en soms zelfs geslagen. Zwangere vrouwen en vrouwen ouder dan 25 jaar krijgen willekeurige boetes, boetes ook voor praten tijdens het werk, … Dit met het volle medeweten van de topmanagers bij Nike. Ze redeneren hoe goedkoper, hoe beter voor ons, en van de rest trekken we ons niets aan.

Jongeren van over de hele wereld verzamelen zich om hier tegen actie te voeren, o.a. in Praag in september 2000 tijdens de jaarvergadering van het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank. Recent nog in Brussel stapten 80.000 demonstranten op de tegen een economisch en monitair Europa maar voor een sociaal eengemaakt Europa. In Genua, juli 2001 naar aanleiding van een topontmoeting tussen de landen van de G8. Er viel één dodelijk slachtoffer. Carlo Giuliani werd op de Piazza Alimada met twee politiekogels doodgeschoten toen hij met een brandblusapparaat de ramen van een politievoertuig wilde inbeuken.

Met uitzondering van enkele rellen, veroorzaakt door mensen die totaal niets met de antiglobalistische beweging te maken hebben, verliepen de protestacties erg vreedzaam. Jongeren willen een boodschap brengen naar de volwassen generaties dat ze echt wel inspraak willen hebben in de politiek, dat ze niet zwijgen, dat ze voor hun rechten en die van anderen bereid zijn op te komen, en ik denk dat dat maar goed is ook.

De meeste informatie voor mijn spreekbeurt afkomstig uit het boek No Logo van Naomi Klein (ook wel eens het handboek van de antiglobalist genoemd). Zij beschrijft hierin onder andere aan de hand van concrete voorbeelden hoe hard de situatie is voor leeftijdsgenoten in derde wereld landendie zich in een niet zo luxueuze positie als wij bevinden. De kleine kostuumpjes van Barbie ontstaan uit kinderarbeid in Sumatra. De cafés au laites van Douwe Egberts worden geplukt op koffievelden onder een brandende zon ook in Sumatra. Shell zou niet bestaan zonder de verarmde dorpen in de delta van de rivier, de Niger.

Dit probleem kunnen wij, persoonlijk, niet zelf oplossen. Maar we kunnen wel ons steentje bijdragen door bijvoorbeeld eens binnen te springen in de Oxfam wereldwinkels, waar je zeker bent dat hun producten niet afkomstig zijn van kinderarbeid.